De zee is al in zicht als we Termessos gaan bezoeken. Dit was een zeer strategisch gelegen stad uit de oudheid.

Nooit is iemand er in geslaagd om de stad te veroveren. De Romeinen begonnen er zelfs niet aan en sloten gewoon een verdrag.

Ook omdat Termessos hoog op een berghelling ligt, is er weinig bouwmateriaal vandaan gehaald om latere bouwwerken mee op te trekken. De grootste ravage is nu aangericht door een aardbeving. Met name de tomben van de Necropolis liggen overal verspreid. Heel indrukwekkend.

We blijven hier op uitnodiging van Mübeyyen overnachten.

Hij praat veel en graag en laat trots zijn marathonmedaille zien van Londen.

Nu echt naar de zee.

Al heel snel dringt zich de vergelijking op met de Spaanse Costa’s.

Ook hier staat de kust vol met hotels en ligt een stukje verderop de bergen.

Eerst even wat aandacht voor de BraVo.

De uitlaat moet weer dichtgelast worden. En dat is zo gebeurd.

We zijn benieuwd hoe vaak er verder nog stukjes opgezet moeten worden. Een nieuwe uitlaat zal hier niet te vinden zijn.

Dat het hier warmer is, blijkt wel uit de cactussen.

Hoewel we ook nog regelmatig flinke regen- en onweersbuien over ons heen krijgen.

Rivieren worden daar woest van.

De opgravingen van Perge zijn redelijk vergevorderd voor Turkse maatstaven.

Helaas zijn de vele beelden en graftombes nu naar een museum overgebracht.

Voor jullie gemak hebben wij de foto’s bij elkaar gezet.

Maar wij moesten er 100 km voor rijden.

Dromedarissen worden hier eigenlijk alleen nog gehouden voor de toeristen.

Maar aangezien er in januari vrijwel geen toeristen zijn, hebben ze nu niets beters te doen dan een beetje rondsloffen.

Wij sloffen wat rond in een karavaanseray.

Door een ook wat rondsloffende verkoper worden we in traditionele kledij gehesen.

Hij leidt ons verder rond in de seray en doet geen enkele poging om ons iets te verkopen.

Wel vertelt hij enthousiast over zijn reis door Syrië, toen hij voor zijn hadj over land op weg was naar Mekka.

Tot slot van onze toer langs de zuidkust bezoeken we het Maagdenkasteel.

We hebben er een leuk plaatje van. De volgende keer dat we jullie spreken zitten we in Syrië.

Inshallah, natuurlijk.

We verlaten Istanbul, we verlaten dus Europa. Via de Atatürkbrug steken we de Bosporus over. We zijn hiermee nog niet de stad uit. De hele kust van de Zee van Marmara is bebouwd en staat ook vol met industrie. Die zien we, maar ruiken we des te beter. We moeten nog één klein klusje doen voordat we het binnenland in kunnen. En dat ishet kopen van een goede kaart. Dat lukt helaas nergens. Zou iedereen hier zonder kaart rijden en vertrouwen op Allah voor de juiste koers?

Wij richten ook de blik omhoog en zien dat het sneeuwt.

De bebouwing heeft ondertussen plaatsgemaakt voor vette vruchtbare klei, mooi spul voor de boeren, maar minder geschikt voor de slippers van Cock als hij poolshoogte neemt voor een kampplekje.

’s Morgens blijkt trouwens dat de sneeuw flink heeft doorgepakt.

We zijn wel blij met onze nieuwe banden, want anders waren we hier niet makkelijk weggekomen.

Eigenlijk is het rijden in de sneeuw nu gewoon leuk.

Meestal hebben we wel goed grip.

Uiteraard zijn we niet alleen maar aan het rijden, maar bezoeken we ook in dit witte Turkse binnenland het één en ander.

Zoals het graf van Osman Gazi, de stichter van het ooit zo grote Ottomaanse Rijk.

Dat Rijk had bijna Wenen ook ingelijfd. Volgens sommigen is die gebeurtenis nog steeds de grote schrik van veel Europeanen en om diereden willen ze Turkije niet in de EU.

Bij de tombe is ook een park waar alle Turkse leiders een borstbeeld hebben.

Vandaar de foto met Atatürk.

Het Midasmonument is 2800j aar geleden door de Phrigiërs uitgehouwen in de rotsen.

Voor de kenners: het heeft weinig met Midas te maken, maar was bedoeld als tempel voor Cybele.

Wij wandelen er nog wat rond in de sneeuw.

Best lekker.

Ons laatste culturele uitje op deze Turkse binnenlandroute zijn de graven van Aslantas en Yilantas.

Ook meer dan 2000 jaar oud.

Wij hebben er lang over gedaan voordat we de uitgehouwen leeuwen zagen.

Zien jullie ze?

Zoals beloofd hebben we onze wisseling van 2008 naar 2009 in Istanbul doorgebracht. Best wel bijzonder om oud en nieuw te hebben in en land dat oud en nieuw eigenlijk niet viert. Het meest kregen we er nog van mee toen we op oudejaarsavond in een restaurantje zaten te eten waar ook een groep Indiase zeelui was. Zij vierden om half 9 hun jaarwisseling. We hebben gelukwensen uitgewisseld. Middernacht Turkse tijd (11 uur in Nederland) waren we weer terug bij de BraVo. Er zijn wel verschillen met Nederland.

Het openbaar vervoer gaat gewoon door, het verkeer stopt niet, winkeltjes blijven open, geen vuurwerk. We zijn toen maar met een zak kruidnoten bij de bewakers van de parkeerplaats langsgegaan om toch nog iemand een goed Nieuwjaar te kunnen wensen. Zij waardeerden dat zeer, maar begrepen het niet heel erg. Wel werd er thee voor ons gezet, kregen we nog bezoek van een aardige thinnersnuivende junk, en zaten we al met al ruim een uur in het wachthok van de drie bewakers. We hebben in ons beste Turks geprobeerd een gesprek te voeren, maar dat viel niet mee. Wij dachten te vragen naar het aantal inwoners van Istanbul, zij hielden – denken wij – een betoog over de taxiwereld in Istanbul. Toch wel gezellig. 

Istanbul is dus best wel een grote stad. Twaalf miljoen inwoners bleek uiteindelijk, heel veel historie, van Byzantium viaConstantinopel naar Istanbul zijn nogal wat stappen. De afgelopen 2 dagenhebben we een beetje beeld gekregen van de geschiedenis, we hebben wat geproefd van het moderne Istanbul en zijn vooral aangenaam verrast van de openheid van de stad.

Nergens worden we vreemd aangekeken, regelmatig maken mensen een praatje en in moskeeën zijn we hartelijk welkom. Kortom: en aanrader voor iedereen. En wat ons betreft mag Turkije snel bij de EU. 

Het is niet echt onze gewoonte om aan goede voornemens op 1 januari te doen. We proberen ook op andere dagen in het jaar aan de goede en nuttige zaken te denken. In 2009willen we eerst zoveel mogelijk opsnuiven van andere culturen, wat meer loskomen van de westerse gehaastheid en het materialisme. Bij terugkeer willen we ons sociale netwerk weer op orde zien te krijgen. En ja, wat wensen we nog meer voor jullie en voor onszelf? Gezondheid natuurlijk. Wij vergeten die nog wel eens, omdat wij behoorlijk zonder kwalen door het leven gaan.

Nu we jullie toch spreken: noteer in ieder geval 30 april als datum voor ons terugkeerfeestje. We hebben geregeld dat de meesten van jullie dan vrij zijn. Voor de puzzelaars: hiernaast zie je de sardientjes vissende vissers op de Galatabrug. Dat is geen brug over de Bosporus, maar ‘gewoon’ over de geheel Europese Gouden Hoorn.

We rijden door Servië. We ruiken de bruinkoolkachels. Eigenlijk voor Cock best wel een lekker luchtje, net zoals hij vroeger benzine een heerlijk odeurtje vond. Wat natuurlijk niet leuk is, is dat bruinkool de gezondheid van de mensen aantast. Zeker in grote steden, zoals Belgrado, zie je een zware smogdeken liggen. Ook de autoweg gaat dwars door deze Donaustad. Op de oevers van deze rivier zien we overal hutjes van golfplaten en plastic. Mensen wonen daar. We hebben dat 5 jaar geleden niet gezien. Is Servië steeds armer aan het worden? Groeit het aantal mensen dat geen toekomst heeft? Is Europa wellicht het beste af als deze kansarmen toch snel in de EU worden opgenomen?

Zowel Servië als Bulgarije gebruiken het Cyrillisch schrift. Voor ons is dat weer vrij snel te lezen, want in 1994 (al weer 14 jaar geleden) hebben we wat Russisch geleerd voor onze Ruslandreis van toen. We trekken over soms eindeloze wegen steeds verder naar het oosten en het wordt dus ook steeds vroeger donker. Al om half 5 is het pikdonker. In Bulgarije gaat gelukkig de klok een uur vooruit.

De grensovergangen zijn soms wel hilarisch. Douaniers en andere grensbeambten sturen ons met name in Kroatië, Servië en Bulgarije steeds naar het andere loket. Ze durven geen beslissing te nemen of wij nu als vrachtwagen behandeld moeten worden of dat we gewoon bij de personenauto’s moeten aansluiten. We kiezen daarom steeds maar zelf en tot op heden gaat dat goed. De gecombineerde charme van Roelien en de BraVo zorgen daarvoor.

Zoals jullie vast allemaal weten is Koningin Rania de Koningin van Jordanië. Zij is iemand die probeert vaak met humor een pleidooi te houden voor tolerantie, voor vrijheid, voor het slechten van culturele struikelblokken. Zij brengt een voor velen onverwacht moslimgeluid. In eigen land zet ze zich in voor beter onderwijs voor kinderen, voor een betere positie van vrouwen en brengt ze mensen bij elkaar. Ook nodigt ze westerse toeristen van harte uit om haar land te komen bezoeken. Wij gaan van die uitnodiging gebruik maken en zullen tijdens onze reis er twee keer doorheen reizen. Een week of 3, 4 zullen wij de schoonheid en de gastvrijheid van het land gaan meemaken. Blijf vooral met ons meereizen!

Klik hier om Queen Rania op Youtube te zien.