Palmer Station Zoals beloofd hierbij een thema-nieuwsbrief voor je om de tijd door te komen tussen Sinterklaas en Kerst. Het thema is natuurlijk Antarctica. Antarctica is van niemand en van iedereen. Dat is vastgelegd in het Antarcticaverdrag dat ook door Nederland is ondertekend. Het idee erachter is dat alle activiteiten die plaatsvinden gericht moeten zijn op wetenschappelijk onderzoek en op vrede. Alle claims die landen hebben zijn bevroren. Je mag  geen delfstoffen winnen, geen radioactief afval storten en geen militaire activiteiten ontplooien. Commercieel toerisme is aan strenge regels gebonden. Wij bezoeken het Amerikaanse station Palmer. Hier wordt al heel lang wetenschappelijk onderzoek verricht, met name op ecologisch gebied. LTER, oftewel long term ecologic research. Wij raken daar aan de praat met de Nederlandse Natasja van Gestel, nu professor aan de Texas University. Ze vindt het heel leuk om in het Nederlands te vertellen over haar onderzoek naar de gevolgen van klimaatverandering op mossen op Antarctica.

MV Ushuaia We zijn 10 dagen aan boord van de MV Ushuaia. Dat is een onderzoeksschip uit 1970. Het is 85 meter lang en kan 90 passagiers meenemen. Het is één van de kleinste schepen die naar Antarctica varen. Het schip heeft geen stabilisatoren waardoor de 50-urige oversteek door de Drake Passage behoorlijk ruig kan zijn. Vooral Cock was zich zeer bewust dat het schip elke 8 seconden van volledig rechts naar volledig links schommelde. Verdere details zijn niet geschikt voor deze nieuwsbrief.

Wikken en wegen Het was een last minute besluit van ons om naar Antarctica te gaan. Veel wikken en wegen ging er aan vooraf. Is het wel duurzaam? Is het niet heel erg duur? Hebben we de juiste spullen bij ons? Uiteindelijk bleek het een heel goede beslissing. Once in a life time, zeg maar. Onze kleding was perfect. En het meenemen van de telescoop was ook heel nuttig bij het bestuderen van het gedrag van de pinguïns. Daar was volop tijd en ruimte voor, omdat we met kleine groepjes van 6 mensen aan land werden gebracht.

Adembenemend Antarctica wordt wel het laatste ongerepte continent genoemd. Wij hebben maar een heel klein deel gezien en dan ook nog het drukstbezochte met 120.000 toeristen per jaar. We volgen strenge regels. Zoals het ontsmetten van onze laarzen en statieven bij elke landing, niet eten en drinken op land, enz. En de beloning is de onvergetelijke ervaring van het landschap en zijn bewoners.

Kinbandpinguïn Dit is wel de vrolijkste pinguïn die we gezien hebben. Altijd lachend.

Actief Zowel de ezelspinguïn als de kinbandpinguïn zijn nu nog heel actief. Zodra het ei gelegd is, komt er een andere rolverdeling. De één broedt, de ander zorgt voor voedsel. Maar dat is pas over een paar weken.

Niet-vliegend Pinguïns worden in het Engels zo mooi flyless birds genoemd. Toch zien we de ezelspinguïns regelmatig pogingen doen om toch te vliegen. Als ze achterna worden gezeten door een predator, dan vliegen ze echt het water uit.

Nest bouwen Het is een uitdaging om hier een nest te bouwen. Op de sneeuw is te koud voor de eieren. Dus het moet op de rotsen. Maar hoe kom je aan nestmateriaal hier? Geen gras, alleen wat modderkluitjes. En die willen de ander pinguïns ook. En de aalscholvers. Het verzamelde materiaal wordt dan ook goed bewaakt.

Paring Zoals zo vaak in de natuur gaat het om het laten voortbestaan van de soort. In het geval van pinguïns lukt dat al goed als 20% van de eieren uitkomt én het kuiken overleeft. Pinguïns zijn heel monogaam en doen “het” elk jaar met dezelfde. Saai?

Blauwe vinvis De grootste walvis die bestaat is de blauwe vinvis, zo’n 30 meter lang en 160.000 kg zwaar. Vrijwel uitgeroeid door de walvisvaarders. Hier ligt nog een skelet, omdat er vlakbij een walvisstation was waar de blauwe vinvissen verwerkt werden. Het vangen gebeurde door een harpoen in de kop te schieten. De explosie moest de walvis meteen doden. Vervolgens werd er met een slang lucht in de walvis gepompt zodat ie drijvend naar het walvisslachthuis gesleept kon worden. Zoals jullie wellicht nog weten was in 1990 de 42e bijeenkomst van het IWC in Noordwijk. Cock was daar als Greenpeace-actievoerder om een wereldwijde stop op walvisvangst voor elkaar te krijgen.

Bultrug Leuker is om nu levende walvissen te zien. Vanaf de MV Ushuaia zien we regelmatig bultruggen. Het patroon in de staart is voor elke bultrug uniek. Er bestaan dan ook overzichten van de staarten, zodat je van je eigen waarneming kan zien welke bultrug dat is. Helaas hebben we dat niet goed op de foto…

Zee-olifant De volwassen zee-olifanten zijn hier aardslui. Ze hebben geen natuurlijke vijanden en liggen gewoon te liggen. Pas als er jongen zijn, is er enig gevaar. Maar een groot deel van de nakomelingen overleeft.

Roetkopalbatros Leuk dat vogels boven ons schip hangen, maar fotograferen ervan wordt er dan niet makkelijker op. Toch hier de roetkopalbatros vanaf het bovendek van de heftig schommelende MV Ushuaia.

Zodiac-tour Behalve landingen doen we ook Zodiac-tours. We gaan dan niet aan land, maar varen langs gletsjers, ijsbergen, aalscholvers, zee-olifanten en pinguïns. Ook dit gaat er rustig aan toe en er is volop tijd om alles in je op te nemen en om foto’s te maken.

Het weer Antarctica staat niet bekend om zijn stabiele weer. Wij hebben echter geen klagen. De Drake Passage was wat ruw, maar dat komt doordat de waterstromen tussen de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan door deze nauwe doorgang worden geperst. We hebben niet echt storm gehad en we hebben zelfs meer landingen en Zodiactours gedaan dan in het programma staat. Eén dag hebben we een beetje sneeuw gehad.

Climate Change Vrijwel al het onderzoek hier is gericht op klimaatverandering. Het ijs van Antarctica bevat luchtmonsters tot 800.000 jaar terug. Hiermee is te zien wat de relatie is tussen CO2-gehalte en temperatuur. De pinguïn op de ijsschots is hier wat voor ons de ijsbeer op de ijsschots is.

Crew & staff Er zijn 30 bemanningsleden aan boord om het schip 24 uur per dag te laten varen en om de Zodiacs in te zetten. Voor het beantwoorden van al onze vragen en het geven van lezingen is er een tour leader, een vogelbioloog, een zeebioloog, een ijsdeskundige en een geoloog. De lezingen zijn van een hoog niveau en maken ons er nog bewuster van hoe kwetsbaar de Antarctische natuur is voor de opwarming van de aarde. Misschien haal je je schouders op over het verdwijnen van pinguïnsoorten, mossen of vogels, maar als hier de gletsjers echt gaan smelten, dan merken we dat wereldwijd.

De groep Het is best wel wennen voor ons om met 88 medereizigers te zijn. Er zijn 20 nationaliteiten aan boord en verrassend veel jongeren. Dat wij ons afvragen: waar doen ze het van? We spreken veel mensen, soms diepgaand, vaker oppervlakkig. Uiteindelijk hebben we aan het eind van de reis de conclusie getrokken dat we het qua natuur een hele mooie bijzondere ervaring vinden. En we hopen dat we een paar andere reizigers aan het denken hebben gezet over dezelfde dilemma’s als wij hebben over een Antarcticatrip.

Talentavond De laatste avond aan boord was de talentavond. Cock heeft hier een selectie van onze mooiste foto’s laten zien en werd daarbij geïnterviewd door Lucas de tour leader. Zonder dat het gerepeteerd was, werd het een bijzondere presentatie met een mix van humor en ernst. En daarmee kwam een eind aan dit uitstapje in onze Patagoniëreis. We wensen jullie mooie feestdagen en wij melden ons weer in januari met de volgende nieuwsbrief. Zal over de lente en over genocide gaan. En zoals altijd: reacties welkom! Oh ja: we hebben een kort filmpje gemaakt van onze Antarcticareis. Kijk hier.

Ga verder met deel 7.