We verlaten Istanbul, we verlaten dus Europa. Via de Atatürkbrug steken we de Bosporus over. We zijn hiermee nog niet de stad uit. De hele kust van de Zee van Marmara is bebouwd en staat ook vol met industrie. Die zien we, maar ruiken we des te beter. We moeten nog één klein klusje doen voordat we het binnenland in kunnen. En dat ishet kopen van een goede kaart. Dat lukt helaas nergens. Zou iedereen hier zonder kaart rijden en vertrouwen op Allah voor de juiste koers?
Wij richten ook de blik omhoog en zien dat het sneeuwt.
De bebouwing heeft ondertussen plaatsgemaakt voor vette vruchtbare klei, mooi spul voor de boeren, maar minder geschikt voor de slippers van Cock als hij poolshoogte neemt voor een kampplekje.
’s Morgens blijkt trouwens dat de sneeuw flink heeft doorgepakt.
We zijn wel blij met onze nieuwe banden, want anders waren we hier niet makkelijk weggekomen.
Eigenlijk is het rijden in de sneeuw nu gewoon leuk.
Meestal hebben we wel goed grip.
Uiteraard zijn we niet alleen maar aan het rijden, maar bezoeken we ook in dit witte Turkse binnenland het één en ander.
Zoals het graf van Osman Gazi, de stichter van het ooit zo grote Ottomaanse Rijk.
Dat Rijk had bijna Wenen ook ingelijfd. Volgens sommigen is die gebeurtenis nog steeds de grote schrik van veel Europeanen en om diereden willen ze Turkije niet in de EU.
Bij de tombe is ook een park waar alle Turkse leiders een borstbeeld hebben.
Vandaar de foto met Atatürk.
Het Midasmonument is 2800j aar geleden door de Phrigiërs uitgehouwen in de rotsen.
Voor de kenners: het heeft weinig met Midas te maken, maar was bedoeld als tempel voor Cybele.
Wij wandelen er nog wat rond in de sneeuw.
Best lekker.
Ons laatste culturele uitje op deze Turkse binnenlandroute zijn de graven van Aslantas en Yilantas.
Ook meer dan 2000 jaar oud.
Wij hebben er lang over gedaan voordat we de uitgehouwen leeuwen zagen.
Zien jullie ze?