Praktische hulp is er altijd.

Het begint ondertussen op te vallen. Het geeft ons zelfs een onbestendig gevoel. Vrijwel niemand die ons spontaan aanspreekt. Ondanks dat wij vriendelijk gedag zeggen. Wat is dat toch? We zijn gewend dat mensen uit nieuwsgierigheid naar ons of naar de auto toekomen. Of dat officials dat vanuit wantrouwen doen.

President Loekosjenko.

Is hier geen nieuwsgierigheid? Is hier geen wantrouwen? Maar wat dan wel? Onverschilligheid, angst, mensenschuw?

Op de eerste foto zie je dat we wel gewoon praktische hulp krijgen, in dit geval bij reparatie van een binnenband. Elke gerichte vraag krijgt een passend antwoord. Maar verder tonen de mensen weinig interesse in ons als personen.

Paleis in Gomel.

We reizen natuurlijk ook gewoon als tourist rond. In Gomel bezoeken we het paleis. Dat was een kadootje van Katharina de Tweede aan Rumyantsev. Dat was een heldhaftige krijger die streed tegen de Turken. Door de 1917-revolutie werd dit privébezit onteigend en kwam het ten dienste van het volk als museum.

Ikonen maken: zeer ambachtelijk werk.

In Vetka – inderdaad dat stadje wat behoorlijk ontvolkt is door de Tsjernobylramp – zien we in het moeilijk te vinden museum hoe ikonen worden gemaakt. Er komt fijn houtsnijwerk aan te pas, er moet geschilderd worden, bijzondere perspectieftechnieken worden gebruikt en er wordt verguld. Middeleeuwse technieken worden aangevuld met moderne 18e eeuwse innovaties.

Winkelcentrum Minsk.

Onder een plein (dat groter is dan het Rode Plein in Moskou) in Minsk is een groot ondergronds winkelcentrum aangelegd. Omdat het een beetje regent, kijken we hier ook even rond. Ineens barst er een feest los. Een optreden van een groep uit Sri-Lanka.

Balen, balen en nog eens balen.

Buiten Minsk gaat het agrarische leven rustig voort. Overal liggen balen hooi in het zonnetje te drogen. Er zijn hier nog steeds veel staatsgedomineerde landbouwbedrijven zoals in de tijd van de Sovjetunie. Hebben we niet allen op school geleerd wat de verschillen zijn tussen een sovchoz en een kolchoz? Schrijf dat maar even in een reactie!

Al weer een mooie zonsondergang.

Eigenlijk is juist ook door de desinteresse van de Belarussen dit land een ideaal camperland. Nou ja, vooral een BraVoland. De paden zijn soms wel erg hobbelig, het zand erg rul. En vooral veel bospaden zijn erg laag. We staan regelmatig op de velden, in de bossen, aan rivieroevers waar het echt genieten is van de rust, de stilte, de natuur, de duisternis.

Verblijf in de BraVo.

Belarus is niet echt ingesteld op restaurantbezoekers. In de grote steden is het erg westers, in de kleine dorpen is niets. Tel daarbij ook nog eens op dat je in het verkeer niets gedronken mag hebben, dan begrijp je wel dat we vooral in de BraVo ons natje en droogje tot ons nemen. Hoewel we meestal buiten zitten natuurlijk.