Er is waarschijnlijk nog een lange weg te gaan voordat Belarus niet langer ´de laatste dictatuur van Europa´ wordt genoemd. Zal die regime-wissel net als bijvoorbeeld in Oekraïne een geweldloze zijn? Wij hebben letterlijk met lange wegen te maken. Op de foto zie je de asfaltversie. We rijden echter ook vaak onverhard, wat overigens vaak beter te doen is dan de slechte verharde wegen. Het blijft een wonder dat de BraVo nog steeds niet uit elkaar gerammeld is. We moeten dit stalen monster nog maar een flink aantal jaren zien te koesteren.
De musea zijn hier een verhaal apart. Soms zijn ze niet te vinden, soms zijn ze open en kan je er ronddwalen zonder ook maar iemand te zien, zelfs niet voor een entreeticket. Maar meestal zijn het grote werkgelegenheidsprojecten voor vooral oudere vrouwen.
Zodra we een zaal binnenkomen, springt er een mevrouw – al dan niet verschrikt – op en doet de lichten aan. Vervolgens worden wij verveeld in de gaten gehouden totdat we haar zaal verlaten. Dan doet zij de lichten weer uit en gaat op haar stoeltje zitten wachten totdat er vandaag wellicht nog een bezoeker komt.
Deze reis heeft ons miljoenen gekost. Gelukkig wel in Belarus-roebels. Een literfles bier kost 10.000 roebel, ongeveer 1 euro. Het duurst is dieseltanken, dat doen we soms voor 2 miljoen roebels. Dan hebben we wel 250 liter.
Muntgeld is er niet. Of beter gezegd: niet meer. Door de hoge inflatie zijn de munten helemaal waardeloos geworden. Nu is het kleinste biljet dat van 50 roebel, omgerekend een halve eurocent. Het grootste biljet is 100.000 roebel, zeg maar 10 euro. We lopen dus met grote stapels geld rond.
Hoewel Belarus zeker ook een grauwe en kleurloze kant kent, zijn de huisjes en tuintjes van de mensen zelf kleurrijk. Zeker de kozijnen hebben vaak een kleurtje en de bloementuin is goed onderhouden. En uiteraard ligt de moestuin er goed bij. Met een gemiddeld loon van tussen de 50 en 100 euro per maand moeten veel mensen het hebben van hun eigen geteelde gewassen.
Het huidige grondgebied van Belarus is altijd een belangrijk knooppunt geweest in zowel oost-west als noord-zuid-verkeer. Dus ook vaak strijd. Vandaar de vele kastelen, weerkerken, burchten en forten. Nu zouden het toeristische trekpleisters kunnen zijn.
Als er maar toeristen waren…
Tijdens een fietstocht in het stroomgebied van de Njeman komen we dit gebouw tegen. We hebben geen flauw idee wat het was. Een Griekse tempel lijkt ons stug.
Wat Vietnam voor de Amerikanen is, is Afghanistan voor de Russen. Ook een oorlog die niet te winnen was en die het liefst snel vergeten wordt. Slechts zelden zie je er wat van in een museum. Behalve dan hier in Grodno. Je ziet hier de gevreesde Kalashnikow AK-47. Nota bene een degelijk Russisch product waarmee de Afghaanse verzetsstrijders vele Russen doodden.
In ons vorige bericht schreven we over de mensenschuwheid van de Witrussen. Prompt worden we in Grodno spontaan aangesproken door Isus. Al snel blijkt het geen echte Witrus meer te zijn. Hij woont al jaren in Moskou en bezoekt nu zijn moeder in Grodno. Een heel diepgaand gesprek wordt het niet: na vijf minuten begint hij in herhalingen te vallen. Komt misschien ook doordat hij niet geheel nuchter was.
Wat is nou ons ideale vakantiegevoel? Misschien wel om een heel meer voor jezelf te hebben, daarin naakt te kunnen zwemmen zonder pottenkijkers, ’s avonds een mooie zonsondergang en ’s ochtends een lichte nevel over het meer? In dat geval hebben wij deze Belarusreis ideaal afgesloten.