Rust in de Harz.

Dit eerste echte bericht van de Wit-Ruslandreis 2013 begint met de 3 R’s: rust, revolutie en rooms-katholiek. De rust vinden we in het Duitse Harzgebergte op de oude grens tussen West- en Oost-Duitschland. Hier zijn de hoogste bergen die we deze reis zullen tegenkomen. Al wandelend, fietsend en zwemmend halen we het tot 600 meter über Meeres. De hoogste top – de Brocken – hebben we 10 jaar geleden al beklommen.

Revolutie in Polen: het communisme viel langzaam om tussen 1956 en 1981.

In Poznan in Polen merken we dat we hier deelnemer zijn van het Midden-Europese landklimaat. Op een hete zomerdag verkennen we Poznan. Deze stad is in de veelbewogen (letterlijk als het over de landsgrenzen gaat) geschiedenis zo nu en dan hoofdstad. En nu nog steeds een belangrijke stad. Vandaar dat hier ook de nodige nationale gedenkplaatsen zijn. Zoals op de foto hiernaast van het verzet tegen het communisme.

De eerste aanzet was in 1956 en uiteindelijk na nog wat stevige protesten – en tientallen doden – werd in 1981 Solidarnosc toegestaan, de vakbondsbeweging van de scheepswerfarbeiders met de leider Lech Walensa. Dat bleek later een onomkeerbare stap te zijn, waardoor ook in Polen het communistische éénpartijsysteem verdween.

De 22-jarige Christofer deelt met ons zijn levensverhaal.

De ene keer staan we tussen graanvelden zover het oog reikt en halen enorme combines het graan binnen. Deze keer zitten we tussen de kleine graanveldjes en wordt met kleine tractoren het werk gedaan. Dat gaat tot diep in de avond door. Wij zijn een boerenzandweg opgereden en hebben zicht op dat harde geploeter. Dan komst Christofer langs op zijn fiets. Hij is al wat aangeschoten, maar wil graag met ons in het Engels babbelen. Het is voor het eerst in zijn leven dat ie met iemand een gesprek voert in een vreemde taal. Hij is daar zelf heel verbaasd over en blijft dat herhalen tegen ons ‘guys’. Zijn favoriete zin is namelijk: ‘Hi you guys, first of all’ en daarna kon er van alles volgen. Hij is timmerman, maar is veel liever bezig met rappen. Daar verdient ie ook een beetje geld mee. Liefst zou ie de hamer in de hoek gooien, maar ja… Na een biertje van ons, hebben we hem maar op de fiets gezet, anders had ie waarschijnlijk bij ons zijn roes uit willen slapen.

De laatste R: die van rooms-katholiek.

We hebben een paar stukken tolweg gereden, maar na een stevig ‘gesprek’ met de Road Tax Inspection zijn we weer de kleinere wegen opgegaan. De Inspectie was van mening dat wij een vrachtauto zijn, maar de mensen bij de tolpoortjes lieten ons betalen voor een gewone personenauto. Wie heeft er nu gelijk? Overigens hoefden we de laatste keer helemaal niet te betalen, omdat de jongedame helemaal niet begreep in welke categorie wij thuishoren. Maakt allemaal niet uit, wij gaan  lekker binnendoor. En dan kom je veel meer tegen. Zoals een processie, waarvan de pelgrims iets verder op uitgedroogd in de berm lagen en nauwelijks de moeite namen om wat ruimte voor ons te maken. Zou hun geloof zo sterk zijn dat als er een band van ons (toch 2000kg) over hun hand rijdt, dat niet opgemerkt wordt?