Tot nu toe hebben we vooral de vruchtbare, en dus bewoonde, kant van Syrië gezien. We zoeken nu de droge oostkant op. De paar asfaltwegen zijn hier vooral in gebruik door grote vrachtwagens die op Irak rijden. Olie eruit, dat is duidelijk. Maar wat Irak ingaat is ons niet helder. Ook niet helder is het weer dat we hier hebben. De lucht is vol met een (beetje) wolken en (veel) stof. De harde wind daarbij geeft ons ’s nachts het gevoel dat we op een stampend schip slapen.
Maar goed, het gaat nu om de bezienswaardigheden in dit gebied. Palmyra heeft zijn welvaart te danken aanzijn positie in de Romeinse tijd. Het was een belangrijke oostelijke vesting met een eigen koning. Rome ging echter niet accoord met de kroning van Koningin Zenobia in 256. Zenobia bleek militair echter te sterk voor de Romeinen en ze veroverde heel Syrië, Palestina en een deel van Egypte. Haar hoofdstad Palmyra werd hier veel rijker van. In 272 werd ze verslagen en aan gouden kettingen in Rome geshowd.
Na Palmyra gaan we op speurtocht naar Qasr al Hair ash Sharqi. Dit kasteel lag vroeger op een kruispunt van belangrijke handelsroutes. Nu ligt het ver weg van de gebaande wegen. Wij weten het te vinden en hoeven weliswaar niet onze kamelen te drinken te geven, maar nemen wel eerst zelf een verfrissing. Opeens is daar een brommertje. Dat blijkt de kaartjesverkoper te zijn. Hij had ons blijkbaar zien aankomen. Ook handig is dat hij de sleutel heeft van het afgesloten deel. In zijn beste Arabisch geeft hij een rondleiding.
Misschien heb je er nooit zo over nagedacht, maar ook rivieren kunnen in een woestijn liggen. Dat geldt bijvoorbeeld voor de Eufraat. In Turkije wordt deze rivier gevoed door vooral smeltwater. Daarna begint hij aan zijn woestijnreis door Syrië en Irak om uiteindelijk in de Perzische Golf uit te monden. We zien heel duidelijk dat er hier zonder water geen landbouw en dus geen bewoning mogelijk is. De bewoners/boeren hebben hier allemaal hun eigen pomp. Kleinschalig en inefficiënt.
Water – en dan vooral de macht erover – zal steeds belangrijker worden in het Midden-Oosten. We hebben dat zelf al gezien bij de Jordaan, maar hier bij de Eufraat zie je dat vooral Turkije zijn invloed op het water aan het uitbreiden is. De laatste tientallen jaren heeft Turkije al grote stuwmeren gebouwd en voormalig woestijngebied dankzij dat water omgevormd tot waterverslindende katoenvelden. Dit tot ergernis van Syrië en Irak. Maar Syrië doet hetzelfde en heeft het grote Lake Al Assad aangelegd. Dit alles zitten wij te overpeinzen als we aan Lake Al Assad de zon erin zien zakken.
Zou het helpen als er meer kinderen naar school gaan? Dat meer mensen weten dat je met een gesprek, zelfs met je vijanden, uiteindelijk meer kan bereiken dan met wapens? Voor ons gevoel is er een relatie tussen het schoolsysteem en de mate van democratie in een land. In Syrië zien we gelukkig wel veel kinderen (toch vooral jongens?) naar school gaan, maar wat leren ze binnen die muren?
Als we dan toch aan het peinzen zijn: zou het kunnen zijn dat in een dictatuur de grote leider gevolgd moet worden en in een democratie meer een nationaal symbool? Deze vraag kwam op ons af bij de grensovergang Syrië-Turkije. In Syrië werden we op elke straathoek aangestaard door Bashir Al Assad en bij de grens worden we uitgezwaaid door hem (op posters hoor!). Turkije heet ons welkom met een gigantische Turkse vlag. Het nationale symbool, onafhankelijk van de namen en gezichten van de leiders. Een democratie dus.
Ha die Roelien en Cock!! Ik heb jullie trip weer met veel belangstelling gevolgd! Ik wist wel dat jullie onderweg mooie plekken zouden tegenkomen en veel zouden bezichtigen wat bijzonder zou zijn… maar de kant die jullie op rijden is helemaal geweldig!! Vooral die grillige rots formaties, ontzettend mooie zonsondergangen en aardige mensen …Jullie foto’s zijn schitterend en ik vergroot ze elke keer om ze beter te bekijken 🙂
Leuk dat jullie nicht er ook een tijdje bij was. Geniet nog steeds met al het moois wat jullie onderweg tegenkomen en de hartelijke groetjes! Shirley