Veel mensen denken bij Syrië aan woestijn, aan het tweestromenland van Eufraat en Tigris, aan het begin van de menselijke beschaving en wellicht aan Bashir Al Assad. Deden wij ook. In Bosra kwamen we de Romeinse beschaving tegen in het amfitheater, aangevuld met een citadel van de moslims. Voor ons is de verwarring dat ons geleerd is dat de kruistochten ten dienste stonden van het (terug)veroveren van Christelijke heiligdommen, terwijl we hier nu zien dat de kruisridders hier de cultuur en de welvaart hebben vernietigd. In ieder geval hebben we – zoals je op de foto ziet – wel een heel fraai theater gezien.

Op de één of andere manier weten wij altijd in contact te komen met sneeuw. Of het nu is in Mexico, een zomerreis door de Alpen of nu in de woestijnlanden Jordanië en Syrië.

In ons vorige weblog las je iets over een dip bij regen, maar van sneeuw genieten wij.

In het gebied van Jebel Al Arab kwamen we op 1600 meter hoogte volop in de sneeuw. De BraVo geniet daar ook van. Sneeuw lijkt namelijk op zand en dat is voor ons voertuigje prettig. Modder heeft ze een hekel aan. De sneeuw inspireerde ons om een stevige wandeling te maken. Wat je even niet ziet op de foto’s is dat onder de sneeuw vette modder zit. Fijn voor de Syrische boeren, minder leuk voor ons. Toch een leuke tocht gehad.

In Damascus kom je niet om de geschiedenis heen. Als je door de Souq loopt, zie je boven je dat het dak vol zit met kogelgaten van de Fransen. De Fransen hadden namelijk samen met de Engelsen onafhankelijk beloofd aan Syrië als ze de Turken (in 1918) het land zouden uitmeppen. De Syriërs deden dat, maar als ˜beloning” bezetten de Fransen Syrië weer in 1920.

Hoofddoeken worden wel beschouwd als een uiting van de achterlijke Islam (om met Geert Wilders te spreken). Hier in Damascus zien we dat de hoofddoek ook als modern kledingstuk gedragen kan worden. Dat is wat hier nu de stille revolutie (Revolution behind closed doors) wordt genoemd. Syrië is aan het moderniseren/verwestelijken, terwijl tegelijkertijd uiterlijk de traditionele moslimwaarden worden gekoesterd.

We hebben de Ummayyad Moskee bezocht. Enerzijds één van de oudste en belangrijkste moskeeën ter wereld, anderzijds ook een broedplek voor verandering. Wij werden er door vrouwen (!) gevraagd om foto’s van hen en hun kinderen te maken. Grappig is dat deze moskee ook christelijke waarde heeft. Naar men zegt ligt hier in een kist het hoofd van Johannes de Doper. Waarvan je vast nog weet van een andere weblogbijdrage dat we in Jordanië de plek aan de Jordaan hebben bezocht waar Johannes Jezus heeft gedoopt.

Als afsluiter in Damascus zijn we naar het Oktober Memorial geweest. Hier wordt in de meest onzinnige propagandataal verteld hoe Syrië de agressor,( de naam Israël wordt ook hier niet genoemd) in 1973 heeft verslagen. ˜Vergeten” wordt dat na het militaire succes van zowel Syrië als Egypte in de eerste paar dagen, Israël keihard terugsloeg met onder andere bombardementen op Damascus. Een staakt-het-vuren heeft de schade verder beperkt gehouden, maar Syrië heeft tot op de dag van vandaag de Golan Hoogvlakte niet terug.

Eten op onze reis is altijd een gespreksonderwerp. Maar als we er over praten om lokaal uit-eten te gaan, dan lukt dat steeds niet. Restaurantjes gaan te vroeg dicht, we zitten midden in de woestijn, of we vinden het te toeristisch. De kunst is om het niet te plannen, maar het gewoon te laten gebeuren. We zorgen wel altijd voor voldoende voedsel aan boord. Gezond en lekker eten lukt dus altijd wel. Vandaag hadden we even gehoopt op de woestijnweg naar Palmyra te kunnen eten. Er waren wel veel zogenaamde Bagdadcafés (immers slechts 150 km naar Bagdad), maar een werkend restaurant hebben we niet gevonden. Dus eten we nu volgens Midden-Oosten recept courgettepannenkoeken.