Voor de meeste bezienswaardigheden die we in Turkije bezoeken, waarschuwen de reisgidsen voor de hitte, manen ons om voldoende water mee te nemen en geven tips om de mensenmassa’s te ontwijken. Wij merken niets van dit alles. Regelmatig zijn wede enige bezoekers en verlangen eerder naar warme chocolademelk. Zo ook in Harran. Hier woonde – zegt Genesis 11:31 – vroeger Abraham. Daar zie je weinig van. Wel te zien zijn de bijzondere bijenhuizen die ’s zomers de hitte buiten houden en ’s winters de warmte binnen.

Daarna de Nemrut Dagi. Een kunstmatige grafheuvel gebouwd door Antiochus de eerste. Nu, 2000 jaar later,lopen wij er rond. In de zomer is dat een wandelingetje van 5 minuten vanaf de parkeerplaats. Nu, in de sneeuw, is het een flinke dagtocht. De wind doet pogingen om ons uit onze jassen te blazen. Het maakt het alleen maar meer bijzonder om zo toch de beelden te vinden. We zijn gisteren nog een paar Fransen tegengekomen die ze niet gevonden hebben. Dat is toch wel sneu.

Cappadocië heeft zeer veel te bieden. Zoals mooie natuurverschijnselen. Door vulkanische activiteit van lang geleden is een harde steenlaag bovenop een zachtere steensoort gekomen.Gaandeweg – miljoenen jaren – is de zachte laag grotendeels weg geërodeerd en zijn er alleen nog die delen over die beschermd worden door een stuk harde steen er boven op. Heel fraai om te zien. Bijzonder is dat dit hier in Turkije in een heel goot gebied te zien is. In andere landen hebben we wel vaker dit verschijnsel gezien, maar dan waren het slechts een paar feeënschoorstenen. Nu dus een heel woud.

Cappadocië heeft ook verborgen schatten. Tot nu toe zijn er ruim 30 ondergrondse steden gevonden.Die waren makkelijk te bouwen in de zachte steen en boden bescherming tegen vijandelijke aanvallen. Wij bezoeken Kaymakli. Een gids laat ons zien hoe er maandenlang onder de grond geleefd kon worden. Er werd gekookt, gegeten, wijn gemaakt, net zolang totdat de vijand weer vertrok.

Bovengronds maken we een mooie wandeling door de kloof van Ihlara. Het is een mix van mooie natuur en van woningen, opslagplaatsen en kerken die uitgehouwen zijn in de kloofwanden.Wat ons vooral treft is de waterrijke omgeving. Na alle droogte en dorheid van de laatste tijd zijn we wel weer gaan verlangen naar Hollandse beelden. Die zijn hier volop. De vallei staat vol met populieren en wilgen. Niet verder vertellen hoor, maar we genieten er wel van!

Konya is een klein Turks stadje met de omvang van iets groter dan Amsterdam. We maken hier kennis met de Orde van de Dansende Derwisjen. In de mystieke dans – de sema – proberen ze een eenheid met God te vormen. Atatürk verbood de orde, maar tegenwoordig mogen de dansen weer in december opgevoerd worden. Bij toeval komen we in een monument met drie panorama’s terecht. Hier is de Turkse onafhankelijkheidsstrijd uit de 20^e eeuw te zien. Honderdenduizenden Turken verloren het leven hierbij.

Men neme warm water van 35 graden Celsius met daarin opgelost kooldioxide en calciumcarbonaat. Dat laat je over plateaus stromen zodat water verdampt en er kalksteenbassins ontstaan. Zie hier het natuurverschijnsel van Pamukkale. Het lijkt dus alsof Cock op de foto over sneeuw loopt, maar het is dus kalk. Vanwege de kwetsbaarheid mag je er alleen met blote voeten overheen lopen.

De Romeinen hadden ook al door dat dit een bijzonder gebied is en bouwden hier Hierapolis. Zij meenden ook dat het water geneeskrachtig was. Beetje bizar is dat deze stad een erg grote necropolis heeft met wel heel veel fraaie tombes.Het kalkrijke water is van vulkanische oorsprong. Bij vulkanisme horen aardbevingen. En juist door aardbevingen is Hierapolis in de 4^e eeuw alweer verwoest.