deel 5

Vis, vis en vis

(Door Cock). Het zal een ieder bekend zijn dat de IJslandse economie voor het leeuwendeel op visvangst draait. Na Sjoerd's vertrek werden we aangesproken door een vrouw die zei dat we per se naar Dalvik moesten om de open dagen van de haven mee te maken. Gehoorzam als altijd vertrokken wij direct naar Dalvik en arriveerden daar zo tegen middernacht. Overigens waren we vlak voor Dalvik door een superjeep van de politie aangehouden.  Met enorme verblindende blauwe zwaailichten voor ons stonden we daar midden op de weg. 'Sir, driver's lisence, please!' Ik geef hem mijn roze papiertje. Hij vraagt: 'Are you enjoying your trip, sir?' Ik zeg: 'Yes, sir!' En dan mogen we weer verder. Enfin, in Dalvik is de party wel over op dit tijdstip en alleen dronken mensen bevolken de straat nog. We voelen ons er niet happy bij. IJslanders zijn altijd heel vriendelijk, maar met drank erbij kunnen ze knap agressief worden. Vandaar dat we Dalvik maar uitrijden en op advies van een paar dronken jongeren morgen terugkomen.

En de volgende dag is werkelijk één groot feest. In de haven is echt elke vorm van vis gratis te bekomen. We nemen al ontbijt gerookte zalm, gebakken kabeljauw, een garnalensalade en een cola. Dan denken we in een loods wat te kunnen bekijken, maar ook daar is het eten geblazen. Deze keer viswafels. Verderop koffie met roggebrood en stukjes haring. Dan even een vissoepje tussendoor om vervolgens één van de drie kustwachtschepen die IJsland rijk is te gaan bekijken. Het kanon er op is alleen gebruikt voor waarschuwingsschoten tijdens de kabeljauwoorlogen van de jaren 80.

In Akureyri kan ik tot mijn grote vreugde een nieuwe kaart voor m'n camera kopen. Vanaf heden zijn er dus weer foto's. We rijden door naar Myvatn, waar we nog een stevige wandeling maken naar een grote explosiekrater. Om 11 uur 's avonds warmen we de vis op die we vanmorgen in Dalvik nog hebben meegekregen. Friet uit de oven erbij en een gezonde salade.

We gaan door met het verkennen van de vulkanische activiteiten rondom Myvatn. Zo komen we bij het Kafla-systeem, da elk moment weer kan uitbarsten. Helaas gebeurt dat niet tijdens onze aanwezigheid. Het is mijn grote wens om nu eens in het echt de laa te zien stromen. Bij Krafla gaan er bijna twee Israeli's mee als reisgezelschap, maar die zien er toch van af. Wel stapt een Engelsman aan boord.

Vanwege de aanwezigheid van Dave from England gaat Cock ook weer door het leven als Niels. Gij begrijpt wel waarom.

It's a little bit rocky

Since Sjoerd moved home, we have a new fellow traveller. His name is Dave.

Hi I'm Dave! I'm from England....sorry. Anyway, I joined Niels and Filip after luckily seeing the BraVo truck in a carpark near Krafla. The moment I saw the map of their crazy adventure in the window. I knew that I had to go. It was an opportunity not to be missed! We arranged to meet at 9 the next morning but after 9.30 came and went and no sign of them I was beginning to get worried. But sure enough over the hill they came at 9.35 in a cloud of dust. Timekeeping I later learned, was not the main priority for these guys but thats the beauty of it - there is no pressure to move on anywhere and the group is flexible to go where we think is best.  Since then we have done so much, things I couldn't have possibly imagined doing in Iceland! On Monday we visited Dettifoss (of course on the non-tourist West side) after charging up a small track and then some hiking in national park land (very wet!). 

We then venured into the interior which is an experience I shall never forget. After passing the sign which read "next gas station 268 km" I knew this was going to be an adventure! On Tuesday we visited the huge Askja volcano, took a swim in the sulphuric waters of Viti, camped in the middle of the desert and watched the sun go down over the amazing Herdubreid. We passed a highland patrol man on the way and asked for advice which route to take on Wednesday. He informed us that the route we planned to travel on was "a little bit rocky" which we later found out was a slight understatement to say the least. I started to wonder about our chosen route when my guide book advised that it should only be travelled in convoy and after consulting local guides.

However our journey into the unknown prooved to be an unbelieveable experience. Although "slightly" bumpy at times we saw some amazing scenery including driving across a huge river bed, touching the northernmost point of the mightly Vatnajokull glacier and staring down into an a gigantic 400m wide, 100m deep chasm which was the result of a past volcano eruption. The journey was very slow (in fact it was often quicker to walk) and bumpy but for me it just added to the experience of the whole trip. It was especially funny each time when the "road" was so poor that Niels had to get out of the truck and search for 10 minutes or so to find it!

Again we camped in the desert and watched another spectacular sunset which i'll never forget. On Thursday we awoke early and did plenty of driving but the track was made easier by regular coffee breaks and stopping to take pictures. We passed through the Sprengisandur which was incredible and then made our way up to the summit of Hekla in a two hour hike which offered undoubtably the most amazing views I have seen in my entire life. It is very hard to put into words what I have exprienced in the last few days with Niels and Filip but I would just like to say that it was absolutly incredible, both for the scenery and the company. The whole trip was so much fun and it was made all the more brilliant by the same bad jokes Niels made everyday and the strange traditions surrounding every little thing that Niels and FIlip did during the journey (those guys have spent way too long together!).

So to sum up I have to say a big thank you to Bravo Travel for four of the best days of my life - I just wish I could have joined you earlier on your iceland adventure. Ok thats enough of that. Cheers, Dave.

Melancholiek te Rykjavik

Of ik nog gauw een stukske wil schrijven alvorens ik hier definitief het land uitga. Nog gauw...en dan nog wel een stukske...pfjieuw oew amai. Ik sta onder tijdsdruk, hoor morgenvroeg op het vliegtuig te zitten, zodoende moet ik de lezer voor de gedetailleerde en volledige versie van het Reykjavikverhaal doorverwijzen naar een koffie-met-gebak-en-foto-onderhoud ergens in de loop van volgende dagen slash weken want dan ja dan ben ik weer dan ach ja ben ik weer...'gewoon' te Gent. Het binnenland verlaten, zo officieel definitief...het viel me zwaar. Ik werd er ietwat mistroostig van. Want Reykjavik binnenrijden, ook al is het dan niet 's werelds grootste grootstad (150.000 inwoners is naar IJslandse normen dan weer wel een bijzonder groots cijfer, wetende dat het totale inwonersaantal van IJsland op 280.000 kan worden afgeklokt), is een helse civilisatie-shok. Ineens staat ge daar dan op een echte camping, met veel volk, gemaaid gras, nette paden, buren, fietsverhuurdienst, zwembad, keukentjes,...soit ja een camping die zo on-IJslands aandoet. Ik had het verblijf op deze 'transit-zone' voor mezelf - om op die manier het risico tot op te lopen civilisatieshokschade te beperken - geïnterpreteerd als noodzakelijke overgangs- en akklimatiseringskuur. En het moet gezegd, vanuit die optiek leert een aan IJslandse binnenlandnatuur verslaafd geraakte reiziger in zekere zin leven met de beperktheden van een stad die op het eerste zicht slechts in weinig verschilt met een Vlaamse kuststad á la Knokke-Zoute. Maar niet enkel het verlies van het ruige woeste binnenland moest die eerste avond op de camping worden verwerkt, ook het gemis van mijn fijne Engelse tentgenoot diende effe te worden weggespoeld bij een stevige, ondertussen reeds traditioneel geworden borrel. Cock - ofte Niels voor de Engelstalige reiscompanen - trof die avond de voorbereidingen voor de langverwachte marathon die hij op zaterdag zou lopen (voor de marathondeskundigen onder de sportende lezers, het betreft hier de 'marathon van Reykjavik').

Ikzelf was al sinds weken gebombardeerd geworden geweest tot mental coach én sportfotograaf van dienst. De eerste kiekjes van Cock's voorbereidingen op de Marathon konden die avond al worden genomen, met het fantastische digitale fotomachien van Cock hemzelve (voor de fotomachiendeskundigen onder de fotograferende lezers, het betreft hier een NIKON D50 met 28 mm lens). De voorbereidingen van Cock vielen samen met mijn voorbereidingen op de aankoop van dergelijk machien. (Want dat had ik nog niet vermeld, zo ergens in het diepste binnenste van IJsland daar waar de dichtsbijzijnde shop zich 265 km verder bevindt, is mijn voorraad fotofilmpjes uitgeput geraakt, waardoor ik tot mijn niet te benoemen grote frustratie de mooiste foto's die ik deze reis had kúnnen nemen, niét heb genomen...en sinds dit pijnlijk euvel is in mij het besluit tot ontwikkeling gekomen om vanaf de eerste dag na thuiskomst een spaaractie te starten voor een Nikon D50...of een vergelijkbaar machien - bv. een Nikon D51 of nóg beter). We hadden al nachten doorgebracht in velden met warme bronnen, we waren al wat gewend, maar een nacht in een veld van snurkende bronnen bleek toch minder slaapstimulerend. Bovendien noopte de marathon ons tot vroeg opstaan waardoor die eerste nacht te Reykjavik alvast niet de langste (te Reykjavik) was. Cock had voor zijn marathonloop ingetekend voor aankomst binnen de vijf uur. Aardige pronostiek, maar hij heeft toch een serieus ándere tijd neergezet. Hij deed het rondje in een drafje, na 3.46u bereikte hij de finish. En onderwijl dook ik hier en daar op voor een kiekje, voor een aanmoedigende 'Go your gang!' of voor een gratis koffie, banaan en donut aan de sponsorstand. De marathon bleek samen te vallen met een groots jaarlijks cultuurfeest te Reykjavik: "Culture Night", een gebeuren dat wordt bijgewoond door 1/3 van de IJslandse bevolking , dus 90.000 man, exclusief de vele toeristen.

Dat was dan toch boffen, en samen met het alweer uitzonderlijk zonnige weer (ik begin te geloven dat het weer met ons is meegereisd, of wij met het weer, of zoiets) werd Reykjavik dan toch nog een leuke afsluiter van de reis. Terwijl Cock zaterdagnamiddag afgemat in de Bravo lag af te kikken, nam ik de tijd om struinend de feestsfeer op te snuiven. Musea waren gratis, overal was muziek, optredens,... In een winkelstraat ontdekte ik een charmant cd-winkeltje waar naar aanleiding van het feest álle cd's verkocht werden aan de helft van de prijs. Bovendien was dat een taxfree-shop. Ik heb me daar dan gezien deze uitzonderlijk gunstige omstandigheden eens decadent goed laten gaan in de aankoop van...hm, 10 cd's (van hoofdzakelijk IJslandse origine).  Met een deels gerecupereerde Cock ben ik dan 's avonds nogmaals de stad ingedoken. We waren hier al wel op voorbereid sinds onze ervaring op een ander volksfeest een week geleden: IJslanders komen 's avonds op straat met veel te veel drank in handen en zakken. Maar dat buiten beschouwing gelaten was de sfeer best apart, zowat elk steegje bood een op de één of andere manier cultureel getint aanbod aan. Na het zien van een optreden van een zekere "Benni Hem Hem" (een in IJsland fel bejubelde kersverse popgroep) op het hoofdpodium (voor de Gentenaren onder de lezers: dit podium kon slechts met moeite tippen aan de gemiddelde cafétent tijdens de Gentse Feesten, gelieve dus in perspectief te lezen) - het was toen 21.38u IJslandse tijd - meteen naar die 50% cd-winkel gelopen (die om 22.00u zou sluiten, vandaar de detailvermelding van het tijdstip waarop het optreden van Benni Hem Hem was afgelopen) om er de cd van die geweldige groep te komen...en nog een andere cd...tja. En als kers op deze eerste volledige Reykjaviktaart werden we tijdens het naar huis fietsen nog getrakteerd op een gigantisch vuurwerk, dat werd afgeschoten vanop een boot van de kustwacht. Hm...is Reykjavik dan toch een kleur-rijke stad? 

En dan was er nog zondag. Dat werd een gezellige rustige stadsverkenningsdag, per mountainbike, deze keer de stad in haar normale gedaante. Rustige gezellige wijkjes, niet al te veel herrie en drukte op straat. Veel groen, ruimte, kleur - dat laatste daar zal de zon ook wel haar aandeel in hebben. Bezoekje aan haven, rommelmarktje, openlucht foto-exposities, 'historische' stadscentrum en als afsluiter de "volcano show" een 2,5 uur durende filmvertoning met spectaculaire beelden van vulkaanuitbarstingen sinds deze door vader en zoon Knudsen en hun team geregistreerd worden. Dat hoort er bij he, in dit land.

Fascinerend om alle plaatsen waar je geweest bent te zien terugkeren op het filmdoek, maar dan in vuur en vlam en lava... En als afsluitende activiteit van deze reis (uit de duizend) met Cock zwemmen gegaan in het warmwaterzwembad hier vlak naast de camping: baden in achtereenvolgens bad van 38 graden, 40 graden, 42 graden, héél eventjes in 44 graden, stoombad, warmwaterglijbaan, lauwwater baantjeszwembad en vervolgens liggen afkoelen op strandzetel en dat alles in volle open lucht. 

En nog dit voor zij die prangende nieuwsgierigheid zouden koesteren ten aanzien van mijn befaamde 'project': eindscore is een 8 op 10. Daarmee keer ik gaarne huiswaarts. (Cock had kennelijk ook een gelijkaardig mini-projectje lopen, hij eindigt bij 67 kilo). 

Het zit er op, het was top! Filip.

Melancholiekst

Qua melancholie voel ik het niet anders dan Filip. Volgens mijn dagboek ben ik nu 47 dagen van huis. Al die tijd met aangenaam en verrassend gezelschap om mij heen. Nu lijkt het er op dat ik alleen verder ga. Filip laat zichzelf nog even meereizen doordat hij zijn (oude) CD-collectie aan de BraVo heeft geschonken. Dankzij dit kado kan ik mij lekker lang koesteren in het gevoel van zalige melancholie.

Hedennacht om 4 uur is Filip lopend vertrokken. Waarschijnlijk toch met bestemming zijn thuisland België.

Terug naar verslag.