deel 2

Aankomst op IJsland

Zoals Aagje al duidelijk beschreven heeft, komen we met een vertraging van 13 uur aan in Seydisfjordur. We starten met een bezoek aan een van de grootste watervallen van IJsland: de Hengifoss van 118 meter hoog. We wandelen er omhoog en proberen bij de voet van de bovenste trap te komen. Dat lukt 3 van ons, weliswaar met een paar natte voeten, maar toch. Hierna trekken we verder. Ringweg nummer 1 heeft nog steeds delen met gravel. Met wat regen erbij ziet de Bravo er meteen heel smerig uit. We rijden door naar Jokulsarlon. Een betoverend sprookjesachtig meer met reusachtige brokken gletsjerijs. Eerst zagen we maar een deel vanwege de mist, later trekt het open en zien we het meer in volle glorie. Volgens onze Belgische medereizigers is het net Fantasialand. Vervolgens bezoeken we de Swartifoss, de karakteristieke waterval met zijn zeshoekige basaltkolommen. Cock rent hier een trainingsrondje, want de marathon van Reykjavik is immers al over een maand.

Dan wordt het tijd voor echte vulkaanuitstapjes: we beginnen met het beklimmen van de Laki, de hoogste van een kraterrij die in 1783 uitbarstte. Het gevolg van deze eruptie was dat een kwart van de bevolking stierf. De weg er naar toe is dusdanig slecht dat we over de 50 km een uur of 3 á 4 doen. Maar wel erg mooi. We blijven in vulkanisch gebied en wandelen naar de Ofaerufoss in het Eldja-gebied. Hetgeen vuurkloof betekent.

Het bovenstaande was een soort overbrugging om aan een meerdaags trek bij Landmannalaugar te beginnen. En wie kan dat beter beschrijven dan Filip Vandemeulenbroecke? Onze enige echte Vlaamse man aan boord.

Nu zeg ik tegen Filip: 'Go your gang'.

  Filip Vandemeulebroecke.

3-daagse trekking van Landmannalaugar

Zo, mijn gang gaan dus...  

De "Landmannalaugar-route" staat genoteerd als de bekendste meerdaagse IJslandse trekking, en behoort bovendien tot de wereldwijde top drie der trekkings (die andere twee zijn de Inca Trail in Peru en de Milford Track in we weten niet waar). Wereldburgers als wij zijn, kon deze Landmannalaugartrekking (ik gebruik de naam van de trekking nog eens teneinde u vertrouwd te maken met de zeer eenvoudige IJslandse taal) dan ook niet ontbreken op ons lijstje.

Edoch...een en ander hadden wij bij de opmaak van ons lijstje niet goed ingeschat. Bij navraag op de camping aan het startpunt van de trekking bleek dat het niet eenvoudig is om in één vlotte reisbeweging - bijvoorbeeld per rechtstreekse bus - terug te keren naar het startpunt, alwaar we gepland hadden onze brave Bravo achter te laten. Het zou ons zowaar twee dagen kosten om vanaf het eindpunt terug naar beginpunt te reizen, en vanwege de kostbaarheid van onze dagen hier te IJsland leek het ons na grondige beraadslaging geen verstandige keuze om de trekking ...uit te trekken. Maar trekken zouden we. Ons plan was dan het volgende: wij volgen het gemarkeerde pad tot en met de tweede hut en vanaf dat punt zouden wij onze eigen route uitstippelen, kaart- en GPS-gewijs; een grote boog rondom het reeds afgelegde pad, terug naar beginpunt. Onze trekking zouden we dan starten na een stevige nacht goed doorslapen op de camping...én na, nog voor het slapengaan, een meer dan genietbaar bad te hebben genomen in de warmwaterbron nabij de camping.

Tot zover de inleiding.  Over naar de trekking zelve.

Deel 1 van de trekking staat in alle reisgidsen beschreven als het mooiste deel, en dat hebben wij geweten. En onze fotocamera's ook, in het bijzonder het enige analoge fototoestel in het totaalpakket van meegebrachte foto-apparaturen - tijdens dat bewuste eerste deel heb ik er een volledig filmrolletje van 30 foto's en 5 gratis doorgetrokken. (Er werd tot voor de trekking reeds stevig gerantsoeneerd op alcohol en koekjes, tijdens de trekking zouden we het elk moeten stellen met onze persoonlijke en - vanwege gewichtsbeperkingsmaatregelen - berekende voedselvoorraad, en dus zonder dat ik daarop voorbereid was, kwam er zomaar ineens nog eens een rantsoenering op filmrolletjes bovenop. Die dingen zijn hier te IJsland immers peperduur, en onze importeur uit Nederland - Sjoerd, wandelvriend van Cock en Roelien - komt ons reisgezelschap pas vanaf volgende week vergezellen.) Die eerste 10 km van de trekking heb ik in mijn dagboek beschreven als een doortocht doorheen de prachtigste landschappen die ik ooit in mijn leven heb gezien. Dat vulkanisme een dergelijke schoonheid tot stand kan brengen, ik had het in mijn stoutste dromen niet durven...dromen. Gekleurde bergen in alle kleuren, en alle kleuren in gekleurde bergen. Alle mogelijke combinaties van lava, sneeuw, bergen en dit alles dus in alle mogelijke kleuren. Een ware must voor eenieder die naar IJsland komt, en ik zou er zelfs op weg naar pakweg Australië een ommetje voor durven maken! - kwestie van wat overtuigingskracht voor de dag te leggen.

Weinig zinvol en eigenlijk geheel onmogelijk om hier elke afgelegde kilometer te beschrijven. Ik hou het graag bij enkele sensationele hoogtepunten, want dat verneemt de nieuwsgierige lezer van reissites graag. Ik begin met het befaamde "wonder van de verloren handschoen". Dat ging zo: na zowat een goed uur genieten van de buitenwerkelijke schoonheid in een naar IJslandse normen aangenaam klimaat, kwam een bijtende koude en een dik mistgordijn de vreugde omwille van het goed klimaat en uitzicht ietwat bederven. Fototoestellen werden opgeborgen, handschoenen-muts-sjaal werden bovengehaald. En waar niemand op zo'n ongemakkelijke situatie naar hunkert, overkwam geheel ongevraagd de schrijver dezes uiteenzetting: door een misstap van het toeval bleef mijn linkerhandschoen ergens verloren achter in de - typisch IJslandse ryoliet-bruingekleurde - sneeuw. Van dan af zou ik zodus koude en het hanteren van mijn ene wandelstok trotseren met slechts een rechterhandschoen. Maar na goed 4 uur wandelen en aangekomen te zijn aan de eerste hut geschiedde het wonder: een man van Tsjechische afkomst kwam met pretoogjes naar me toe en vroeg zeer gevat: "You lost this?", daarbij wijzend naar de verloren linkerhandschoen in diens rechterhand! Ik ben de man in de armen gesprongen, gedoken en gevlogen tegelijkertijd en heb de plechtige overhandiging van de handschoen fotografisch laten vereeuwigen (sneuïge bijkomende speling van het lot was wel dat deze man op zijn beurt ook pas een handschoen was verloren...).

Ook onthoud ik de twee niet onknappe Deutsche mädchen die gedurende lange tijd in en voor onze voetsporen het pad zijn gevolgd; hierbij werden de dames weliswaar aangemoedigd met de ondertussen reeds legendarisch geworden woorden ''wir bleiben zusammen".

Wat hier ook vermeld hoort te worden, is de meer dan opmerkelijke snelle klimaatsverandering in het hoognoordse IJsland Des ochtends in regenjas, des middags wintertrui, muts, sjaal, handschoenen en dan des avonds in t-shirt flaneren...het is in onze thuislanden (zo benoemen wij Nederland en België in één adem; deze verzamelnaam maakt deel uit van onze verbroederings- en integratiereispolitiek) niet meteen een vanzelfsprekendheid te noemen.

Dag 2 van onze trekking zal de geschiedenis ingaan als de dag waarop 25% van het reisgezelschap tijdelijk de terugtocht afblies. Niet omwille van vermoeidheid of fysieke moeilijkheden, wel omdat Aagje zooo betoverd was door dat eerste deel dat zij die ervaring opnieuw wilde...euh...ondergaan.  Ik zal mij in het verdere verloop van dit verslag uiteraard beperken tot de tocht die ikzelf heb doorlopen.

Wij dus met drie vandaag. Eerste deel van onze zelfbedachte tweedaagse (terug)tocht: stukje struinen. "Struinen" (ik struin, jij struint, wij struinen) is een Hollands werkwoord, te vervoegen naar analogie met het Vlaamse "bruinen", en betekent zoveel als 'niet op de begane paadjes blijven' - qua interculturele uitwisseling kan deze reis absoluut tellen.

Na zo'n drietal uurtjes te hebben gestruind, langs berg en dal, langs schapenpad en doorheen lavaveld, de weg verdergezet langsheen een "autoweg", ofte veredeld jeepspoor. Onder onze wandelschoenen en doorheen de glazen van onze zonnebrillen openbaarde zich gedurende kilometers een bijna-maanlandschap. Met onderweg menige rivierdoorwadingen, waarbij diverse rivieren dermate diep en hardstromend bleken dat doorwaadschoenen tot zelfs ontblote benen onoverkomelijk bleken. Hierbij valt op te merken dat het temperatuurverschil tussen water afkomstig van een warmwaterbron en water afkomstig van een gletsjer aanzienlijk is. Dat we de camping op het einde van deze tweede dag niet zouden halen, was al enigszins ingecalculeerd, maar werd uitgemaakte zaak naarmate de kilometers zich in onze kuiten nestelden. Vlak voor onze nederzetting was daar nog dit ene vervelende dilemma: slaan wij de tenten op vóór de brede door te waden rivier of aan de andere kant van die rivier...de vermoeidheid en tevredenheid met de campingsite vóór de rivier hebben ons begeleid in de keuze om dan maar de volgende ochtend de tocht te starten met een doorwading, we konden er maar wakker van worden. En op het einde van de dag, bij nazicht van 'de cijfers' (GPSje), konden wij afklokken op 28,9 km of 30 km voor de vrienden. Een kop warme thee heeft me zelden zo gesmaakt als daar die avond in de gure snijdende wind met een vermoeidheidsgevoel dat door merg en been ging en ons allen terstond lam sloeg. 21.30u in bed, wat maakt het uit, we waren moe en wachten tot het donker wordt heeft hier toch geen zin...

Op dag 3 het begane officiële pad terug opgezocht. Onderweg daarnaartoe onthou ik de koekjespauze nabij een markant natuurfenomeen, de ijsgrot, naar onze schatting zo'n vijfentwintig Filipjes hoog, omgerekend naar het decimaal getallenstelstel moet dat op een 50tal meter komen, een grot op natuurlijke wijze ontstaan door de temperatuur van het onderstromend en -pruttelend warm water. Het moet ook ongeveer daar geweest zijn dat een nieuwe reisregeling in voege werd gebracht: de regel van het beurtelings taalgebruik; de regel is de volgende: op even dagen wordt er Vlaams gesproken, op oneven dagen dragen Hollandse uitdrukkingen de scepter; dit om algehele taaldesoriëntatie na afloop van deze Hollandse Vlaamse reis tegen te gaan, ik blijf liever confituur eten ipv jam en ik neem aan dat de Hollandse helft van de club het na de reis bij het uitdrukkingen van afstanden liever houdt bij 'hemelsbreed' ipv 'in vogelvlucht'.

Het laatste deel van onze trip leidde ons nogmaals langs dat wondermooie deel 1 van de Landmannalaugaurtrekking - ik ga er stilaan vanuit dat u na al dat lof over dat befaamde deel 1 zo ongeveer zou gaan beginnen geloven dat het dan écht de moeite kan zijn, en u er misschien ooit ook maar eens moet langsgaan, en in dat geval is de achterliggende missie van bovenstaande uiteenzetting zeer geslaagd te noemen. Daar op de camping aangekomen konden wij geen pap meer eten (wel nog zeggen; erratum voor de Vlaamse verstaander) - die hadden wij reeds twee ochtenden op rij op ons bord gehad - daarentegen ging een stevige borrel en dito maaltijd er maar al te makkelijk in, want vooral dat eerste hadden wij dan weer twee dagen moeten missen, had te maken met prioriteitenregeling ivm gewichtsbeperking etc. - zie boven. Maar dus, deze trekking was er eentje waar nog lang, en in het lang, zal over worden gesproken, zowel in 't Vlaams als in het algemeen beschaafd Hollands. Of in het Gents: 't Was vree wijs!

Terug naar verslag.