Verslag Polen 2007

Wil je eerst deel 1 lezen? Klik hier.

En dan deel 2 van Polen? Klik dan hier.

Ook dit derde deel heeft een printbare versie. Klik.

Krakau - mooiste stad van Polen

Voor we de bergen in gaan nog even wat cultuur happen. We bezoeken Krakau, dat wonder boven wonder niet verwoest is in WO II. We parkeren de BraVo bij een grote supermarkt en gaan dan op de fiets de stad in. Eerst het kasteel en de kathedraal op de Wawel, een heuvel die over de stad uitkijkt. De kathedraal is erg druk. Volgens mij meer een toeristische trekpleister dan een godshuis. We beklimmen de klokkentoren, met de grootste klok van Polen. Er zijn 26 mensen nodig om de klok te luiden. Het paleis kunnen we niet in want dat is op maandag gesloten. Te voet verder de stad in. We treffen een gids van Cool Tours. We besluiten mee te gaan met de rondleiding. We keren weer terug naar de Wawel, maar hij weet ons nog meer info te geven.  In de pauze bediscussiëren we de politiek in Polen. Onze gids kent niemand die op de huidige premier en president gestemd hebben, maar toch zijn deze tweelingbroers aan de macht. Gelukkig zijn er in oktober vervroegde verkiezingen. Nu kunnen we wel een blik op de binnenplaats van het paleis werpen, maar daarvoor moeten we zelf en onze tassen wel eerst gecontroleerd worden. Volgens onze gids de reinste waanzin.We lopen verder door de stad. Zien een aantal van de meer dan 100 kerken die er in het oude centrum van Krakau staan, terwijl dat maar zo'n 1 x 2 km groot is. Ook het centrale plein met zijn Lakenhal bezichtigen we. We zien de gevolgen van een korte maar zware storm die hier 3 dagen geleden gewoed heeft. Vele bomen zijn gesneuveld. Eén ervan heeft een Mariabeeld die bovenop een pilaar stond totaal verwoest. We kunnen de restanten nog aanschouwen. Daarna bezoeken we nog de oudste universiteit van Oost-Europa en bezichtigen het laatste overgebleven stuk van de oude stadsmuren. 

Bij een bezoek aan Krakau hoort ook een bezoek aan de even ten zuiden van de stad gelegen zoutmijn van Wieliczka. Met zijn vieren krijgen we een rondleiding van een Engels sprekende gids. We dalen via trappen af tot 130 meter onder de grond. Men heeft hier niet alleen zout gewonnen, maar is hier op een gegeven moment ook allerlei beelden in zout gaan maken. Het meest wonderlijke is de kathedraal. Een hele grote hal, met allerlei beelden in zout uitgehakt. Je kunt hier zelfs je huwelijk laten voltrekken. De gangen worden gestut met dikke houten palen. Hout wordt goed geconserveerd door al het zout. Metalen daarentegen kunnen niet zo goed tegen zout. Veel gereedschap moet dan ook 1 x per half jaar vervangen worden. Men moet hier wel veel moeite doen om de temperatuur en vooral de luchtvochtigheid op peil te houden. Zout en water gaan niet zo goed samen als je tenminste de beelden wilt bewaren. De beelden in de mijn zijn allemaal gemaakt door gewone mijnwerkers. Erg kunstig. Met zijn tweeën krijgen we nog een rondleiding door het museum. Dit laat ons zien hoe vroeger het zout werd gewonnen. Verder zien we zout in allerlei kristalvormen. Iemand is bezig een stuk gang iets te verbreden. We krijgen een stukje wand mee. Het smaakt naar? 

Bergen en heuvels: van Hoge Tatra tot kalkzandsteenrotsen in Tsjechië

Dan de natuur in. Op de grens tussen Polen en Slowakije beklimmen we de Driekronenberg en fietsen langs de grensrivier de Dunajec. Hoewel iedereen ons afraadt om naar Zakopane te gaan, doen we dat, eigenwijs als we zijn ,natuurlijk toch. Zakopane is nu eenmaal een goed uitgangspunt voor wandelingen in de Hoge Tatra. Toegegeven, het kost wat moeite om in deze toeristische plaats een plekje te vinden voor de Bravo, maar uiteindelijk lukt dat dan toch in een doodlopend straatje. Vol goede moed trekken we de bergen in. Van drukte merken we niets, totdat blijkt dat iedereen via de andere kant de Giewont beklimt. Vanaf de Giewont lopen we naar de kam die de grens tussen Polen en Slowakije markeert. Goed uitzicht naar de Slowaakse kant. Wolken naar de Poolse kant. Ook aan de Slowaakse kant kunnen we het laagland al zien liggen. Zo smal is dit hooggebergte. 

Teruggekomen bij de BraVo wacht ons de mevrouw voor wiens huis de BraVo zo'n beetje staat. Je zou denken dat ze komt vragen wat we hier doen, en wanneer we eindelijk eens weg gaan. Maar nee, ze nodigt ons uit voor een kopje koffie. Dat slaan we niet af. Deze 88-jarige dame spreekt behoorlijk Duits. Dat heeft ze vroeger nog op school geleerd. Verder heeft ze het niet zo op met Duitsers, ze heeft de oorlog dan ook bewust meegemaakt. Ook het communisme vond ze maar niks. Soms niets te eten in de winkels. Haar schoonzoon heeft nog 3 maanden in de gevangenis gezeten. We mogen haar fraaie houten huis ook nog bewonderen. Het is een groot huis met vele kamers. De hele familie, die over de hele wereld woont, zou nog kunnen blijven slapen. Het huis is ondanks de ouderdom wel aangesloten op het gasnet, maar volgens deze dame is het erg duur. Leuk bezoek.

Dan naar de andere kant van de Hoge Tatra. We verlaten Polen definitief. Cock doet de beklimming van de Krivan, het symbool van Slowakije. Helaas is het zicht niet meer dan 10 meter. Wat er te zien zou moeten zijn kunnen we dus niet vertellen. Enige troost: er zijn  mensen die al voor de 3e keer op de top staan en nog nooit wat gezien hebben. De volgende dag is het beter als we in de Mala Fatra gaan wandelen. Natuurlijk nemen we niet de kabelbaan zoals de meeste mensen doen, maar gaan we, sportief als we zijn op eigen kracht omhoog. Wel zweet, geen bloed en tranen. Bovenaan gekomen worden we beloond met mooie vergezichten. We kunnen zelfs nog een blik werpen op de Hoge Tatra. De volgende wandeling moeten we het zicht dichterbij zoeken. We wandelen door diepe kloven. Ladders, soms wat wankel, en kettingen helpen ons de kloof te bedwingen. Borden geven, ook in het Engels, uitleg over de desastreuze gevolgen die de mens heeft op zijn omgeving. Onze laatste wandeling tot nu toe gaat door een heel andere omgeving. We lopen langs en door allerlei vreemde hoge en grillige zandsteenformaties. Mooi paradijs voor bergbeklimmers, die we hier echter niet aan het werk zien. 

De BraVo-truck

Steeds roepen ze BraVo naar ons. Hoe zouden ze dat toch weten? In Gdansk riepen de mensen dat al tijdens de marathon, maar ook in de bergen roepen velen dat. Het blijkt een kreet van aanmoediging te zijn.

Tot nu toe hebben we nog niet veel verteld over de BraVo. Iedereen vraagt zich natuurlijk af of er niets te melden is of dat het erg slecht met het oude, maar nog vitale beestje gesteld is. Ach, wat zullen we er van zeggen. Ons onderkomen geeft ons heel veel comfort. We kunnen staan waar we willen. Dan weer in het boerenland, of in het bos, maar ook gewoon op een parkeerplaats bij een attractie waar het 's avonds toch rustig wordt. Vogels die kwetteren, een vos die langsloopt, gewoon de rust en de stilte, dat is wat wij waarderen.

Ietsje minder leuk was de klapband toen we bijna in Gdansk waren. De kracht van de klapband was zo groot dat een stang van het spatbord verbogen is en onze douchebak gescheurd is (we kunnen gelukkig nog wel douchen).  BraVo op de stoep geparkeerd en band wisselen. Blij met de handlier waarmee we het reservewiel in en uit de auto kunnen takelen. 125 kg moeten tillen is immers geen pretje. Toen op zoek naar een nieuwe reserveband. Het dilemma, nemen we er 1 of 2. Voor de leken: bij de APK moeten er op 1 as 2 banden van hetzelfde type zitten. Uiteindelijk kochten we 2 nieuwe banden. Het kostte ons een dag en de bijbehorende zloty's.  Gelukkig had hier de bandenman goede apparatuur en hoefde hij niet met koevoeten en 5 man op de band springend, zoals we in Rusland al eens meegemaakt hebben, de band te verwisselen. Vanaf Gdansk zien jullie dus ineens een Bravo met reserveband op het dak.

Daarna onszelf nog een keer vastgereden. Dat wil zeggen: 1 wiel weggezakt in een greppel en die stond niet meer op de grond. De BraVo stond op z'n achteras. Krikken, greppel opvullen met zand en hout. Lier om een boom leggen en trekken maar. Nou wilde Cock toch al de hele tijd de lier weer eens proberen, maar dit was ook weer niet de bedoeling. Vraag blijft altijd wie er sterker is: de boom of de Bravo? Gelukkig bleek dat in dit geval de boom te zijn. Het klinkt allemaal simpel, maar het hield ons wel 2 uur van een koud biertje af.

Verder hebben we al een enthousiaste jonge toekomstige chauffeur ontmoet. Hij was helemaal weg van de Bravo. Grappig blijven toch al die verbaasde gezichten onderweg. En in hoeveel fotoalbums we inmiddels beland zijn. Misschien eens een oproep op de website plaatsen. dat iedereen zijn foto van de Bravo in kan sturen.