De eerste loodjes

Posted on 13 augustus 2013 by cr

Stempels en handtekeningen: nooit genoeg.

De grens. De grens EU uit. De grens Wit-Rusland in. De grens tussen democratie en dictatuur? In ieder geval hebben wij 3 grensovergangen nodig om Wit-Rusland binnen te komen. Bij de eerste zijn we als voertuig te groot en te zwaar, bij de tweede blijkt na ruim 3 uur dat we hier ook niet mogen/moeten zijn. Formeel zijn we dan al in Wit-Rusland en moeten we weer terug naar Polen. Ons single-entry-visum is dan wel al afgestempeld. Op de foto zie je dat we papieren hebben om dat probleem hopelijk op te lossen..De derde grensovergang – ruim 50 km verderop – daar lukt het wel en rond middernacht zijn we echt in Belarus!

Planning maken.

Nu zijn we dus in Wit-Rusland, in Belarus. Voor de visumaanvraag hebben we een reisroute opgegeven. Op een doodstille plek maken we een nieuwe planning. We willen twee nationale parken bezoeken, maar ook steden als Brest, Pinsk en Gomel. Behalve doodstil is het hier ook aardedonker. Voor sterrenliefhebbers is het hier een paradijs. Wij herkennen niet veel meer dan de Grote Beer, het steelpannetje aan de hemel..

Het fort bij Brest en de Sovjet-verheerlijking.

Brest is pas sinds 1945 (weer) Wit-Russisch. In de Tweede Wereldoorlog had Brest een belangrijke rol. Toen Hitler in juni 1941 de Sovjet-Unie binnenviel hielden de mannen bij Brest lang vol. Ten koste van vele doden werd hier het moreel van de gehele Sovjetunie klaargestoomd voor een nietsontziende strijd tegen de Nazi’s. Mede hierdoor zijn er van de 50 miljoen doden uit WO-2 25 miljoen afkomstig uit de Sovjetunie.

Wilde zwijnen tijdens fietstocht.

We hadden al een keer een hert gezien op een overnachtingsplekje. Deze keer komen we tijdens een fietstocht wilde zwijnen tegen. Eentje liet zich vastleggen op de foto. We zitten dus in een Nationaal Park dat zijn bestaan te danken heeft aan vroegere vorsten en tsaren, Zij beschouwden de meer dan 100.000 ha bos als privébezit en daardoor werd er niet overbejaagd, niet te veel gekapt en vooral geen dorpjes aangelegd

Hardlopen is ook rust.

De temperaturen zitten weer onder de 30 graden Celcius. Dus heerlijk hardloopweer. Cock maakt een rondje van 13 km. Er zijn wat hekken en sloten die de route wat complexer maken, maar uiteindelijk wordt de BraVo weer bereikt. Roelien doet het wat rustiger aan en leest met een weids uitzicht een mooi boek. Hoewel er ook aardig wat Witrussische mannen langskomen die steeds vragen of zij alleen rondreist met die mooie auto.

Wij zijn hier NIET de langzaamste!

We blijven nog even aan de zuidkant van Belarus. Eerst wat praktische zaken regelen: watertanks bijvullen, diesel tanken en boodschappen doen. Verder bezoeken we Pinsk, een oude stad waar verschillende religieuze bezienswaardigheden zijn. We bezoeken een Jezuïetenklooster waar nu vooral een streekmuseum in gehuisvest is.

Het is ook in Pinsk dat we een marktje bezoeken. We kopen pruimen, peren, penen (triple-P?) en ook aardappelen en tomaten. We merken dat de keus een stuk grote is dan in 1994 toen we in Rusland steeds aan de kool moesten.

Overigens zitten we nu minder dan 100 km van Tsjernobyl. Daarover volgende keer meer.

Rust, revolutie en rooms

Posted on 7 augustus 2013 by cr

Rust in de Harz.

Dit eerste echte bericht van de Wit-Ruslandreis 2013 begint met de 3 R’s: rust, revolutie en rooms-katholiek. De rust vinden we in het Duitse Harzgebergte op de oude grens tussen West- en Oost-Duitschland. Hier zijn de hoogste bergen die we deze reis zullen tegenkomen. Al wandelend, fietsend en zwemmend halen we het tot 600 meter über Meeres. De hoogste top – de Brocken – hebben we 10 jaar geleden al beklommen.

Revolutie in Polen: het communisme viel langzaam om tussen 1956 en 1981.

In Poznan in Polen merken we dat we hier deelnemer zijn van het Midden-Europese landklimaat. Op een hete zomerdag verkennen we Poznan. Deze stad is in de veelbewogen (letterlijk als het over de landsgrenzen gaat) geschiedenis zo nu en dan hoofdstad. En nu nog steeds een belangrijke stad. Vandaar dat hier ook de nodige nationale gedenkplaatsen zijn. Zoals op de foto hiernaast van het verzet tegen het communisme.

De eerste aanzet was in 1956 en uiteindelijk na nog wat stevige protesten – en tientallen doden – werd in 1981 Solidarnosc toegestaan, de vakbondsbeweging van de scheepswerfarbeiders met de leider Lech Walensa. Dat bleek later een onomkeerbare stap te zijn, waardoor ook in Polen het communistische éénpartijsysteem verdween.

De 22-jarige Christofer deelt met ons zijn levensverhaal.

De ene keer staan we tussen graanvelden zover het oog reikt en halen enorme combines het graan binnen. Deze keer zitten we tussen de kleine graanveldjes en wordt met kleine tractoren het werk gedaan. Dat gaat tot diep in de avond door. Wij zijn een boerenzandweg opgereden en hebben zicht op dat harde geploeter. Dan komst Christofer langs op zijn fiets. Hij is al wat aangeschoten, maar wil graag met ons in het Engels babbelen. Het is voor het eerst in zijn leven dat ie met iemand een gesprek voert in een vreemde taal. Hij is daar zelf heel verbaasd over en blijft dat herhalen tegen ons ‘guys’. Zijn favoriete zin is namelijk: ‘Hi you guys, first of all’ en daarna kon er van alles volgen. Hij is timmerman, maar is veel liever bezig met rappen. Daar verdient ie ook een beetje geld mee. Liefst zou ie de hamer in de hoek gooien, maar ja… Na een biertje van ons, hebben we hem maar op de fiets gezet, anders had ie waarschijnlijk bij ons zijn roes uit willen slapen.

De laatste R: die van rooms-katholiek.

We hebben een paar stukken tolweg gereden, maar na een stevig ‘gesprek’ met de Road Tax Inspection zijn we weer de kleinere wegen opgegaan. De Inspectie was van mening dat wij een vrachtauto zijn, maar de mensen bij de tolpoortjes lieten ons betalen voor een gewone personenauto. Wie heeft er nu gelijk? Overigens hoefden we de laatste keer helemaal niet te betalen, omdat de jongedame helemaal niet begreep in welke categorie wij thuishoren. Maakt allemaal niet uit, wij gaan lekker binnendoor. En dan kom je veel meer tegen. Zoals een processie, waarvan de pelgrims iets verder op uitgedroogd in de berm lagen en nauwelijks de moeite namen om wat ruimte voor ons te maken. Zou hun geloof zo sterk zijn dat als er een band van ons (toch 2000kg) over hun hand rijdt, dat niet opgemerkt wordt?

Wit-Rusland: een goede voorbereiding…

Posted on 20 juli 2013 by cr

Het felbegeerde visum.

Eindelijk kunnen we nu écht met de voorbereiding beginnen voor onze reis naar Wit-Rusland. Slechts een paar dagen voor vertrek zijn onze paspoorten weer terug. Met daarin het zo gewenste visum en de bijbehorende zegels en stempels. De Wit-Russen vinden het blijkbaar gek dat je geen vaste reisroute (marsroute) hebt, geen hotels gebruikt en niet aan kan geven via welke grensovergang je binnenkomt en er uitgaat. Uiteindelijk kregen we het allemaal uitgelegd. En dat voor slechts 337 euro.

Onze nieuwe GPS.

Net zo duur is onze nieuwe GPS: een Garmin Oregon 600. Hierop hebben we nu gedetailleerde kaarten staan van Polen en Wit-Rusland. Lang leve de open source kaarten. Je ziet op de foto ervan (hiernaast) dat de hoofdstad Minsk slechts 1520km vanaf Breukelen is. Vorig jaar zaten we in Portugal met de BraVo: dat is verder weg.

Nieuw filter.

Sinds het Midden-Oosten (lees daarover bijvoorbeeld hier) hebben we geen drinkwaterfilter meer gebruikt aan boord. Voor Wit-Rusland lijkt het ons wel weer handig. We willen zo lang mogelijk Pools water gebruiken. Wit-Rusland is immers het grootste slachtoffer van de kernramp in Tsjernobyl en heeft nog steeds besmet land en water. Ben je een beetje kwijt hoe het ook alweer zat met dat nucleaire experiment in 1986 in Oekraïne? Lees dan hier.

Oh ja, als je nog iets leuks wil lezen over de Witrussische president Aleksandr Loekasjenko, lees dan hier.

Zonder tekst….

Posted on 27 april 2012 by cr

Gek genoeg hebben we maar 1 foto van de zojuist opnieuw geschilderde BraVo. Alle teksten, zowel van de Feuerwehr als van Bravotravel zijn er af.

Op het dak zie je gebogen platen liggen die we gaan gebruiken voor de carport van de BraVo. Uiteraard 2e hands, dus duurzaam hergebruik. Ondertussen staan alle teksten er weer op, maar dat ga je pas in een volgende blog zien. Dat wordt waarschijnlijk een bericht vanuit Portugal!

Evenwicht hoofd, hart en handen

Posted on 10 mei 2011 by cr

Voorjaar 2011 nemen we even de tijd om er tussenuit te gaan. Het is een wat hectische tijd geweest en wat rust in het hoofd kan geen kwaad. Bij ons betekent dat dan wel dat we ons fysiek meer gaan inspannen. Om te beginnen met een mountainbiketocht van 50 km op de Posbank bij Rheden.

We hebben er 5 uur voor nodig om weer terug bij de BraVo te komen. We staan vlak voor het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten en zij vinden het prima dat we er overnachten. Mooi! De dag erna doet Cock een clinic trail runnen. Hier leert hij om dansend en zwevend de hellingen op en af te gaan. Zal hem nog van pas komen later in het jaar als hij een bergmarathon in Liechtenstein gaat lopen.

In Duitsland hebben we vervolgens de kolenmijn Zollverein bezocht en de daarbij behorende cokesmakerij. Indrukwekkende installaties die tot in de jaren 80 van de vorige eeuw in bedrijf zijn geweest. Voor de omgeving was het niet altijd even fijn: veel stof en aardverzakkingen door al dat gegraaf. De werknemers hadden het ook zwaar. Uiteindelijk is deze mijn ook dichtgegaan vanwege de concurrentie uit andere landen en door het gebruik van andere brandstoffen. We hebben een rondleiding van 4 uur over het terrein gehad van een oud-werknemer. Volop nostalgie!

IJsland 1993 – reis der reizen

Posted on 4 februari 2011 by cr

IJsland 1993 blijft voor ons toch een beetje de reis der reizen. Op de eerste plaats omdat Cock toen tijdens zijn 3-maandse tocht daar Roelien leerde kennen. En op de tweede plaats omdat bleek dat zelfs met het reisadvies over eigen voertuigen je op IJsland een zeer geslaagde reis kan maken.

Zoals de trouwe lezer van onze ‘vaste’ site weet waren we in 2006 ook op IJsland, maar dan met de BraVo. Met name onze Vlaamse mede-reizigers hebben toen weer voor een mooie reis gezorgd. Samen met het schitterende landschap en de vriendelijke bewoners natuurlijk.

We moesten weer even wat schrijven, want de volgende echte reis met de BraVo zal waarschijnlijk pas voorjaar 2012 worden, naar Portugal.

Vuurwerk met accu’s

Posted on 18 december 2010 by cr

Een ieder weet dat niet opgeladen accu’s snel bevriezen. Een graad of vijf vorst is al voldoende. Ook bij ons is die kennis aanwezig. Alleen ontbrak de tijd om de accu’s te controleren. Het voordeel is dat je nu kan zien hoe een accu opgebouwd is. Je ziet aan de dunne platen dat dit een boordaccu was om de verlichting, koelkast en dergelijke op te laten draaien. Een startaccu heeft dikkere platen. In theorie kan een boordaccu vaker opgeladen worden. Mits het niet vriest natuurlijk.

Hiermee is weer bewezen dat de BraVo harder slijt van het stilstaan dan van het gebruiken. Maar weer snel een reis bedenken!

Zout en zand op Fuerteventura

Posted on 20 december 2009 by cr

Voor veel mensen staan de Canarische eilanden bekend om hun eeuwige zon.

Voor ons waren er echter ook wolken, zoute nevel en veel zand beschikbaar. Aan golven dus geen gebrek. We zitten hier ook de ruige westkust.
Wij reizen hier een weekje rond met huurauto en tent. Vanwege de harde wind staat de tent vaak in de ‘luwte’ van de auto. Cactussen zijn ook overal te vinden. Tijdens een wandeling ook in de armen van Cock als hij (weer eens…) een ongebruikelijke route neemt.

We gaan het binnenland van Fuerteventura in. Het is echt een vrijwel onbewoond eiland als je niet in de toeristencentra zit. Het komt dan ook zelden voor dat we iemand kunnen aanspreken of we ergens ons tentje mogen bouwen. Deze keer staan we in een Palmeria. Het hele eiland heeft slechts 6 gemeenten. Vroeger waren dat belangrijke grenzen van stammen. Nu staan er nog steeds de poorten.

Omdat Fuerteventura geen hoge bergen heeft, blijven de wolken niet hangen.

Vocht uit de lucht wordt opgevangen met hulp van netten.

De naam ‘Canarische’ eilanden komt waarschijnlijk van het Latijnse woord voor hond. Vandaar deze aanbidding van Roelien van de Canarische hond.Aan de oostkust komen we weer meer in bewoond gebied. Hier betekent dat dat er vooral Duitse ex-hippies zitten.

Aan de zuidkust worden we weer volledig gegeseld door de wind. Coupe ravage is hier de heersende mode.

Door militaire oefeningen van de Spaanse marine zijn er hier de afgelopen tientallen jaren vele walvissen gestrand. Door het gebruik van sonar onder water werden de walvissen gedesoriënteerd.

Vanwege het weinige uren daglicht staan wij ook vroeg op. Hierdoor getuige van deze mooie zonsopkomst.

De Canarische eilanden zijn van vulkanische oorsprong. Anders dan op IJsland bevinden de vulkanen zich hier op de zeebodem. Het duurde vanwege de diepte lang voordat de lavavelden boven zeeniveau uitkwamen. Eigenlijk is Fuerteventura 3800 meter hoog, maar daarvan steekt slechts 800 meter boven water uit.

In het noorden komen we in een grote zandvlakte terecht. Wit zand nota bene. Heel zelden op een vulkanisch eiland en dan ook bijzonder beschermd.

En tot slot, helaas, de terugvlucht. Wij kijken terug op een mooi reisje. En we zullen even moeten wennen aan Nederland, waarvan men zegt dat er nu sneeuw ligt en het 10 graden vriest…

Het is volbracht!

Posted on 12 april 2009 by cr

En het was de moeite meer dan waard. Natuurlijk zijn we de afgelopen 100 dagen geen andere mensen geworden, maar we hebben wel een ervaring meegenomen waar we nog lang gebruik van kunnen maken. Drie maanden afstand van je dagelijkse zaken maken je – in ieder geval ons – weer heel bewust van de gewone dingen. Hoe normaal is het eigenlijk voor het grootste deel van de wereldbevolking dat je op elk moment schoon drinkwater hebt, dat het licht altijd werkt en dat je gewoon je eigen mening kan verkondigen?

Zoals we al eerder hebben aangekondigd op dit weblog willen we alle lezers ook graag weer zien. Daarvoor ben je van harte welkom op donderdag 30 april in Breukelen. Vanaf 4 uur s middags staat het hek voor iedereen open en om een uur of 5 willen we een korte fotopresentatie geven van onze reis. Met daarbij een ander accent dan je tot nu toe op het weblog hebt gezien. Toen moesten we ook de familie gerust stellen… Graag even van te voren aanmelden op info@bravotravel.nl

Tot slot nog een verzoekje. We hebben met heel veel plezier het weblog bijgehouden. We hebben ook heel veel leuke reacties gehad. We zijn wel benieuwd of we het nog beter kunnen doen. Vond je het een goede mix van foto’s en tekst? Waren we soms toch wat te lang van stof? Was 2 keer per week te veel of te weinig? Graag je reactie op info@bravotravel.nl, dan kunnen we bij de volgende reis daar rekening mee houden. Want wij zien daar al weer naar uit.

De terugreis en bananen

Posted on 4 april 2009 by cr

De hoofdmoot van deze reis was natuurlijk Syrië, Jordanië, Egypte en Turkije. Als voorgerecht was er de heenreis. Als toetje de terugreis. We laten je even meeproeven. Om te beginnen Griekenland. Hoewel we er een jaar of 10 geleden met rugzak doorheen getrokken zijn, blijken we verrassend weinig (meer?) van de moderne Griekse geschiedenis te weten. Hoe is Griekenland eigenlijk losgekomen uit het Ottomaanse Rijk? Door wie of wat is de huidige omvang bepaald? Weer door een verdeel- en heerspolitiek van de Engelsen en Fransen? Zijn de Grieken wel echt Europa-minded? Als je kijkt naar hun opstelling in de kwesties Turkije en Macedonië kan je zo je twijfels hebben.

In Macedonië zijn we uitgebreid bijgepraat over de relaties tussen Macedonië, EU en USA. Onze zegsman Karl aan het meer van Ohrid is er van overtuigd dat de EU niets wil met zijn land. Vandaar dat zij nu de USA omarmen. Volgens hem is Amerika druk bezig een eigen territorium te veroveren. In het diepste geheim (hou het wel voor je) worden Amerikaanse spionagecentra gebouwd in Skopje. Om precies te zijn in de kelders van een Pentagonachtig gebouw. Karl is nog steeds woest over de splitsing van Macedonië in 1912. Wellicht hebben jullie bij geschiedenisles beter opgelet en kan je via een ˜reactie” opheldering geven.

Opeens bedenkt Karl dat we Hollanders zijn. Of we het monument van A. den Doolaard hebben gezien? Jazekers! Maar waarom het hier staat weten we niet. Karl – die al tientallen jaren toeristen informeert – vertelt dat Den Doolaard een groot deel van zijn leven hier aan het meer heeft gewoond. Volgens hem om dichtbij z’n vriendje te wonen.

De politicus Cock leeft al een tijd zonder interviews. Dat is toch zo iets als een aap die al lang geen bananen meer heeft gehad. Gelukkig nemen ze in Albanië tegenwoordig ook straatinterviews af. Zoals jullie vast wel weten is Albanië sinds 4 april 2009 lid van de NAVO, onze NAVO. Wat vindt Cock daar eigenlijk van, vroeg de verslaggever in Tirana. Wellicht hebben jullie de uitzending van de Albanese staatstelevisie gemist. Kort: Cock heeft bepleit dat zoveel mogelijk landen NAVO-lid worden, mits de hoofddoelstelling van de NAVO heel nadrukkelijk vredeshandhaving is. Vechtmissies en preventieve aanvallen horen daar dus niet bij.

De verslaggever vertelde na het interview dat dit de langste reactie tot nu toe was. De Albanezen reageren met een lauw ˜OK”. De (communistische) regering heeft wel een propagandamachine in gang gezet. De stad hangt vol met NAVO-vlaggen. Die we overigens niet mogen fotograferen! Door de regeringscampagne denken de Albanezen nu dat ze zonder visum kunnen reizen en overal mogen werken. Pure misleiding dus. Nederland is ook accoord gegaan. Blijkbaar controleren onze landelijke volksvertegenwoordigers niet hoe een NAVO-kandidaat zijn eigen bevolking raadpleegt.

Joegoslavië is in de afgelopen 15 jaar uiteengevallen in 6 delen: Slovenië, Kroatië, Servië, Macedonië, Montenegro en Bosnië-Herzegowiena. Er zijn grote economische verschillen: het gemiddelde inkomen in Servië en Montenegro is US$ 5300, in Kroatië US$ 10.700 en in EU-land Slovenië US$ 21.800. Sommige (rechtse) mensen beweren dat je pas iets aan duurzaamheid kan doen als er genoeg geld in een land is. Tot op zekere hoogte is dat natuurlijk waar – er moet genoeg te eten zijn, een dak boven je hoofd, geen oorlog – maar ook als relatief arm land kan je ambities hebben. Nu heeft Servië de vuilste diesel van Europa en het even arme Montenegro de schoonste grondwet. Schone lucht, een goede waterkwaliteit en een propere bodem zijn daarin gegarandeerd. Dat betekent dat vervuilende activiteiten extra belast worden. Zo betalen wij een ecotax van 80 euro om 3 uur door Montenegro te mogen rijden.