De grens. De grens EU uit. De grens Wit-Rusland in. De grens tussen democratie en dictatuur? In ieder geval hebben wij 3 grensovergangen nodig om Wit-Rusland binnen te komen. Bij de eerste zijn we als voertuig te groot en te zwaar, bij de tweede blijkt na ruim 3 uur dat we hier ook niet mogen/moeten zijn. Formeel zijn we dan al in Wit-Rusland en moeten we weer terug naar Polen. Ons single-entry-visum is dan wel al afgestempeld. Op de foto zie je dat we papieren hebben om dat probleem hopelijk op te lossen..De derde grensovergang – ruim 50 km verderop – daar lukt het wel en rond middernacht zijn we echt in Belarus!
Nu zijn we dus in Wit-Rusland, in Belarus. Voor de visumaanvraag hebben we een reisroute opgegeven. Op een doodstille plek maken we een nieuwe planning. We willen twee nationale parken bezoeken, maar ook steden als Brest, Pinsk en Gomel. Behalve doodstil is het hier ook aardedonker. Voor sterrenliefhebbers is het hier een paradijs. Wij herkennen niet veel meer dan de Grote Beer, het steelpannetje aan de hemel..
Brest is pas sinds 1945 (weer) Wit-Russisch. In de Tweede Wereldoorlog had Brest een belangrijke rol. Toen Hitler in juni 1941 de Sovjet-Unie binnenviel hielden de mannen bij Brest lang vol. Ten koste van vele doden werd hier het moreel van de gehele Sovjetunie klaargestoomd voor een nietsontziende strijd tegen de Nazi’s. Mede hierdoor zijn er van de 50 miljoen doden uit WO-2 25 miljoen afkomstig uit de Sovjetunie.
We hadden al een keer een hert gezien op een overnachtingsplekje. Deze keer komen we tijdens een fietstocht wilde zwijnen tegen. Eentje liet zich vastleggen op de foto. We zitten dus in een Nationaal Park dat zijn bestaan te danken heeft aan vroegere vorsten en tsaren, Zij beschouwden de meer dan 100.000 ha bos als privébezit en daardoor werd er niet overbejaagd, niet te veel gekapt en vooral geen dorpjes aangelegd
De temperaturen zitten weer onder de 30 graden Celcius. Dus heerlijk hardloopweer. Cock maakt een rondje van 13 km. Er zijn wat hekken en sloten die de route wat complexer maken, maar uiteindelijk wordt de BraVo weer bereikt. Roelien doet het wat rustiger aan en leest met een weids uitzicht een mooi boek. Hoewel er ook aardig wat Witrussische mannen langskomen die steeds vragen of zij alleen rondreist met die mooie auto.
We blijven nog even aan de zuidkant van Belarus. Eerst wat praktische zaken regelen: watertanks bijvullen, diesel tanken en boodschappen doen. Verder bezoeken we Pinsk, een oude stad waar verschillende religieuze bezienswaardigheden zijn. We bezoeken een Jezuïetenklooster waar nu vooral een streekmuseum in gehuisvest is.
Het is ook in Pinsk dat we een marktje bezoeken. We kopen pruimen, peren, penen (triple-P?) en ook aardappelen en tomaten. We merken dat de keus een stuk grote is dan in 1994 toen we in Rusland steeds aan de kool moesten.
Overigens zitten we nu minder dan 100 km van Tsjernobyl. Daarover volgende keer meer.